Her gün Cumartesi olsa..
Yazdýðým günlerden en çok Cumartesi'yi severim.. Çünkü Pazar çýkan günü çýkan yazýnýn birinci sayfa anonsu yok.. O yüzden tek bir spotla iþi kurtarýyorum.. Bu da bana senelik iznimin bir kýsmýný kullanmýþým gibi geliyor..

Ömer Dormen'den Avustralya'ya gezi daveti geldiði zaman medyanýn halleri de bir karýþýktý.. Birileri gazetenin üstündekilerin ahlakýný býrakmýþ, altýndakilerin ahlakýný tartýþýyordu..

Tuttular, tartýþmanýn bir ucunu da "Medya esnafýndan bir er kiþinin þirketlerin kýçýna takýlýp dünyayý gezip tozmasý caiz midir?" sorusuna baðladýlar..

Allahtan ben gazeteci deðilim..

Ýlle de bir meslek gurubuna oturtulmam icap ederse, kendimi sinema sektörüne hizmet veren bir figüran sayarým.. Düzenli olarak aksatmadan yaptýðým tek iþ budur..

Özellikle de kalabalýk otobüs duraðý sahnelerindeki "Fazla abonmanýn var mý abi?" rolünün en çok aranan adamýyým..

***

O yüzden mesleki etik tartýþmalarýný hiç üzerime alýnmadým.. Eðer biri çýkýp da "Bir figüranýn þirket gezisine katýlmasý caiz midir?" diye sorsaydý durum baþka olurdu..

El cevap "Caizdir!" derdim..

Haaa! Þimdi diyeceksiniz ki o zaman gazete yazýlarý ne oluyor? Neden gazeteye yazýyorsun?

Bu benim sorunum deðil.. Daha çok gazete yönetiminin derdi.. Çünkü "Ýlle de yazacaksýn.." baskýsý onlardan geliyor.. Ben de yazma iþini "Hobi" olarak yapýyorum.. (Yazýda geçen "Hobi" sözcüðünün yerine "Lobi" veya "Bobi" sözcüklerini de kullanabilirsiniz..)

Çok mücadele ettim..
Özel hayatýmda yazmamak için ne kadar direniyorsam, gazete yönetimi de bana yazdýrmak için o kadar direniyor.. Mesela Avustralya gezisi sonunda Ýstanbul'a geldim ve yazmak zorunda kalmayayým diye koca bir gün evden çýkmadým..

Kendime "Memlekete daha dönmemiþ" süsü verecektim.. Gelin görün ki geziye benle beraber katýlan Nebil Özgentürk'ün ayný hassasiyeti göstermeyeceðini akýl edemedim..

Yememiþ içmemiþ.. Bavulunu eve attýðý gibi "ben geldim" müjdesini bizzat vermek için gazeteye koþturmuþ.. Ýkinci gün gazeteye gittim.. Hoþ geldiniz ziyaretlerini kabul ettim..

"Yazýyor musun?" ya da "Bugün ne yazacaksýn?" sorularýna ýsrarla cevap vermedim.. Onlar bastýrdýkça pencereden dýþarý boþ gözlerle bakýp, kendi çapýmda bir gizem yaptým..

Hani memleketi hiç deðiþmeden bulmuþum da böyle bir üzüntünün aðýr sendromunu yaþýyormuþum gibi..

Üçüncü gün baskýlar dayanýlmaz hal aldý.. Bu kez "Orhan Pamuk var ya! O yazsýn.." diye tutturdum..

Orhan Pamuk'un bizim gazeteye hikâye verdiðini bilmiyordum.. Döndüðümde öðrendim.. Meðer gazete yönetimi benim bu seyahatim sebebiyle biraz telaþlanmýþ..

Yokluðumda yerimi Orhan Pamuk ile doldurmaya çalýþmýþ.. Tabii ne kadar doldurabilirse..

***

O da oturup, bebeliðinde "Pencereden nasýl baktýðýný" yazmýþ.. Çocukluðunu filan anlatýyor.. Yazdýklarýný pek gerçekçi bulmadým.. Bir kere hiç dayak olayý yok..

Ya bunun çocukluðu normal þartlarda geçmemiþ.. Veya karakter yapýp, dayak yediðini saklýyor..

Oysa üç aþaðý beþ yukarý ayný kuþak sayýlýrýz.. Bizim bebeliðimizde "dayak olayýnýn çocuk psikolojisine aykýrý olduðu.." iddialarý yoktu.. Aksine, ne zaman üç beþ þaplak yesek psikolojimiz o saat düzelirdi..

Özellikle de kafadan aldýðýmýz darbeler "hýzlý tedavi" konusunda daha etkili olurdu.. Gövdeye gelen þaplaklarýn psikolojik iyileþtirmeye katkýsý, vitamin düzeyindeydi..

Yazýsýndan çýkardýðýma göre ailesi Orhan Pamuk'un psikolojik geliþimini çok ihmal etmiþ.. O yüzden hâlâ pencereden bakýp bakýp yazýyor..

Bunlarý tesbit yapmak için söylüyorum.. Sakýn yazdýklarýmdan Orhan Pamuk'u kýskandýðým sonucunu çýkarmayýn.. Aksine çok beðenirim.. Dünyanýn en iyi "pencereden bakan" yazarýdýr..

Benim Adým Kýrmýzý'yý da büyük bir keyifle okumuþtum.. Üstelik bu kitabý hiç pencereden bakmadan, oturduðu yerden yazdýðýný biliyorum..

Eski yazýlar meselesi..
Uzun lafýn kýsasý mecburen günlük yazýlarýmýza baþladýk..

Bu arada canýmý sýkan bir þey oldu.. Ben bu seyahatim sýrasýnda yazý yazmayacaðýmý beyan edip "dinlenme" talebinde bulunduðumda tuhaf bir teklifle karþýlaþtým..

Dünya durdukça namý yürüyesice Genel Yayýn Müdürüm Zafer Mutlu teklifimi kabul etti ancak ardýndan da "Sen yokken eski yazýlarýndan bir derleme yapýp koyalým, köþen boþ kalmasýn.." dedi..

Bir gün önce bir yemekte lafým geçmiþ, masada týkýnan bir iþadamý "Eski yazýlarýný neden tekrar yayýnlamýyorsunuz?" deyip bu fikri vermiþ..

O iþadamý için "Aldýðý kredinin hayrýný görmesin.." diyecektim, ilenmeye dilim varmadý..

Bir kere bu yazýlarý gelecek birkaç yýla kadar tekrar etmeyi hiç düþünmüyordum.. Altý yedi sene gazete boyutlarýnda bir kuþak sayýlýr.. Ýki üç sene sonra haftada bir iki tanesini çaktýrmadan servise sokup, fazladan tatil yapmayý hesaplýyordum..

Adam durduk yerde bir icat çýkardý, bizim geleceðe dair plânlarýmýzýn içine etti.. Çok kýzdým lâkin seyahate çýkýyoruz, vakit daralmýþ.. Ayak sürüyecek bir yerim de kalmamýþ.. Çaresiz "Tamam.. Bildiðiniz gibi yapýn.." dedim.. Hatta sevinmiþ gibi yaptým..

Eþek kurdu görünce "Eniþtem geliyor" diye sevinirmiþ ya! Bizimkisi de öylesine bir sevinme taklidiydi..

***

Bu lafý sündürme huyumuz yüzünden bir gün olsun, önceden belirlediðim yazý gündeminin hakkýný veremedim.. "Göreyim gavurun þehriyarýný.. Belki zaptederim þehri diyarýný.." diye çýktýðýmýz Avustralya seferine de bir türlü giremedik..

Koca bir kýtayý gezip dolaþmanýn hikâyesi üç beþ gün sürecek elbet.. Davet sahibi namýna bu gezinin programýný yapan Müjgân Haným'dan medya makžlesi olarak gördüðümüz zulümleri de yazmazsak hiç olmaz..

Yazalým ki bu gezilerin bir tür keyif gezisi olmadýðý biline.. Çektiklerimiz birer birer zapta geçirile..

YARIN: Gerçekten baþlýyorum.. Medyacý sözü..