Sevgi yoksulluğu

Trabzonspor'da "birliktelik" çok fazla gündeme gelen bir söz. Fakat sadece söyleniyor. İçini doldurmadıktan sonra ne yazık ki, soyut bir kavramdan öte anlam taşımıyor. Trabzonspor'un başarısızlığının temelinde bu sihirli sözün yaşama geçirilmemesi yatıyor. Bugünkü ortamda da olanaksız görünüyor. Çünkü birlikteliğin sağlanabilmesi için öncelikle sevgi ortamının oluşması vazgeçilmez koşuldur.

Trabzonspor yıllardır ektiğini biçiyor. Her gelen yönetim eski yönetim hakkında olumsuz konuşmayı ilke edindi. Kulüp başkanlarının karşılıklı birbirlerini suçlayarak olaylara sağduyulu ve akılcı yaklaşmamaları sonucu, gruplaşma başladı. Yönetimde ve muhalefette olanlar kurum saygınlığını bir kenara bırakarak, ilkesizliği, seviyesizliği, vizyonsuzluğu, misyonsuzluğu görsel ve yazılı basına taşımakta birbirleriyle yarış ettiler. Bu konuda taraftarı bile kendi kişisel çıkarları için kullanmakta sakınca görmediler.

Dayanışma yetersiz
Gelelim eski oyunculara; hiç bir zaman futboldan sonraki süreçte kendi aralarında dayanışma gerçekleştiremediler. Futbolda Anadolu devrimini yapanlar geçmişteki kırgınlıkları bir kenara bırakarak, hiç bir çıkar gözetmeden "Trabzonspor için ne yapabilirim?" düşüncesiyle hareket etmediler. Kendi içimizden çıkan teknik adamlara bile gerekli desteğin verildiğini söyleyebilir miyiz?

Yaşamda gerçek dostların üzüntü ve sevinci birlikte paylaşan insanlar olduğu gerçeği bir kenara bırakıldı. Trabzonspor camiası olarak şu anda sevginin yerini sevgisizliğin aldığını gözlemliyoruz. Sevginin olmadığı yerde aklın da devreye girmeyeceğini söyleyebilmek mümkün. Sevgi, insana ne yukardan inen yüksek bir güç, ne de zorla kabul ettirilen bir ödevdir. Bana göre Trabzonspor takımını bu zorlu günlerden başarıya götürecek yegâne güç sevgidir. O halde öncelikle birbirimizi sevmek zorundayız. İşte başarının sırrı.