Mekanlar önemlidir. İnsan cezaevine bile girecek olsa, içinde yaşayacağı koğuşu önceden görmek ister...
Hele bu mekan, içine girebilmek için yıllarınızı masa başında test çözerek geçirdiğiniz bir mekansa, daha da önemlidir.
Büyük sınava beş kaldı ya; önceki gün biz de ailecek, kız görmeye giden görücüler gibi "üniversite görmeye" gittik.
Herbiri İstanbul'un köklü üniversitelerinden sayılabilecek üç-dört üniversite dolaştık, kantinlerinde oturduk, dershanelerini gezdik, öğrencilerle konuştuk, idarecilerini dinledik...
Gördüklerimiz ve dinlediklerimiz, yaklaşmakta olan felaketin alarm sesleri sanki... Ama her zamanki gibi, felaket gelip çatmadıkça, kimse bu alarm seslerini ciddiye almıyor. Oysa biraz dikkatli bakabilseniz, hemen fark ediyorsunuz! Devlet üniversiteleri içten içe çöküyor. Parasızlık, üniversiteleri yavaş yavaş öldürüyor.
Zamanlarının en görkemli binaları olan o güzelim tarihi binalar; ters yüz edilmiş paltolarıyla hâlâ "kuyruğu dik tutmaya çalışan" müflis aristokratlar gibi... Dıştan bakınca hâlâ havalı; ama içine girdiğinizde karşılaştığınız manzara iflası apaçık sergiliyor.
Kimbilir kaç yıldır badana yüzü görmemiş kapkara duvarlar, tamir yüzü görmemiş doğramalar, kırık dökük sandalyeler, köhnemiş kalmış laboratuvarlar, demode bilgisayarlar... Alacakaranlık sınıflar, uzayıp giden o kasvetli koridorlar...
Ama asıl anlatmak istediğim bunlar değil.
Asıl trajedi şu ki, üniversitelerin içi boşalıyor. Bu tarihi kurumlar, bir eğitim kurumunun hayatiyet kaynağı olan şeyi, canı-kanı demek olan öğretim kadrolarını kaybediyor...
Devlet üniversitelerinin sahip olduğu öğretim üyelerinin en iyileri, yüksek ücretlerle birbiri ardına açılan vakıf üniversitelerine transfer oluyor. Ve bu kan kaybı karşısında hiçbir şey yapılamıyor...
Çünkü üniversiteler bu değerli öğretim üyelerini ellerinde tutmak için maddi-maneve hiçbir araca sahip değil.
"Eğer tedbir alınmaz ve bu süreç beş-on yıl daha devam ederse, binbir emekle sınavı kazanıp buralara gelen gençler, içi boş bir üniversite bulacaklar" diyor konuştuğumuz bir idareci.
Alınması gereken tedbir gün gibi ortada aslında...
Ama kimse "görünen köy"ü göstermeye cesaret edemiyor. "Bu ülke, üniversite eğitimini tamamen parasız yapacak kadar zengin bir ülke değil, zengin ülkelerin bile yapamadığını biz nasıl yapacağız?" diyemiyor. Yüksek öğretimin herkese bedava prezervatif dağıtmak gibi kolay verilebilecek bir sosyal hizmet olmadığını söyleyemiyor. "Kötü kişi olma" korkusuyla susuyor.
Bu arada, talep katlanarak büyüyor, üniversite sayısı artıyor, kaynaklar ise kısılıyor. Biz ise hâlâ üç kuruşluk harçlara bile itiraz ediyor "Devlet okulu değil mi, bizden beş kuruş çalışmaz" diye diretiyoruz.
Oysa "devlet baba", öylesine bir borç batağında ki, istediği kadar müşfik, istediği kadar münever olsun, üniversitede çocuk okutması mümkün değil.
Böyle bir durumda, ya çocuklarımızı "içi boşalmış" üniversitelere göndermeye razı olacak, ya da kesenin ağzını açacağız... Özel üniversitelerin 6-7 bin dolar aldığı bir ortamda, devlet üniversitelerine de hiç değilse yılda bir-iki bin dolar bir katkı payı ödemeyi göze alacağız.
Ben kendi payıma, yıllardır lise öğretimi için özel okullara avuçla para ödemiş bir veli olarak, şimdi yüksek öğretim gibi çok daha maliyetli bir eğitim için "beş kuruş ödememeyi" milyonlarca vergi mükellefine karşı bir haksızlık sayıyorum.
Peki ya parası olmayanlar, diyeceksiniz.
Eğer olanlardan almayı "prensipte" kabul ediyorsak, gerisini de yarın tartışalım...
