Bir filmle ortaya çıkan gerçek

Tarih, 1 Eylül 1997... Yaz tatilimden Amerika'ya döneceğim gündü. Bütün dünya ile birlikte televizyonda inanamadığım trajik haberi izliyordum. Prenses Diana'nın erkek arkadaşı ile birlikte Paris'te trafik kazası geçirerek öldüğü haberi... Genci yaşlısı, herkes onun için ağlıyordu. Diana'nın ölümünü takip eden günlerde medyadan şoförüne kadar pek çok suçlu bulundu ve gözler en son Kraliyet Ailesi'ne döndü; özelikle de Kraliçe Elizabeth'e!.. Kraliçe (The Queen) filmi şu aralar Amerika'da en çok izlenen filmlerden biri... Kraliçe Elizabeth'in hayatının anlatıldığı filmde; yönetmen Stephen Fears, Diana'nın ölümünü takip eden bir haftada Buckhingam Sarayı'nda neler olduğunu tüm detayı ile gözler önüne seriyor.

Onun da duyguları varmış
Filmde; Kraliçe Elizabeth'in o soğuk görüntüsünün altında; aslında hisleri olan, hatta ıstırap çeken bir kadın olduğunu anlıyorsunuz. 26 yaşında genç bir kadınken tacını giyen, sorumluluğun yükü üzerine bırakılan ve halen o yükü taşıyan Elizabeth, halkının gözünde popülerliğinin gidiyor olmasını kabul edemiyor. Diana ölünce İngiliz halkı Kraliçe'ye dönüyor, taziyesini bildirmesini istiyor. Çünkü halk teselliyi Kraliçe'de arıyor. Elizabeth ise kamuoyunun bu istediğine karşılık veremiyor. Çünkü kendisinin ve eşi Prens Philp'in gözünde Diana, sorumsuz ve medya arsızı birisi... Tüm ülke ondan duygularını paylaşmadığı için nefret ettiği halde, aslında umru olmadığından değil, gerçekten doğru olanı yaptığını düşündüğü için ortaya çıkmamakta inat ediyor. O halkına hizmet ettiğini düşünürken, monarşinin ortadan kaldırılmasına kadar gidebilecek bir nefretin oluştuğunu ve halkın kraliçelerini yanlarında hissetmek istediğini göremiyor. Kraliçe kendi duygularını gösteriş olarak kullanmamayı seçiyor. Bunu kötü olduğu için değil, özel yaşamlarını ve torunlarını koruma kaygısından yapıyor.

Gerçek değişebilir
Kraliçe gerçeklerden o kadar kopuk yaşıyor ki; kamuoyunun tepkisi nefrete dönüşmeye başlayınca inat eden Kraliçe'ye durumu anlatma işi, o zamanlar yeni başbakanlık seçimlerini kazanan Tony Blair'e düşüyor. Ve sonuçta Kraliçe gerçeği kabulleniyor. "Hayatımda hiç bu kadar nefret edilmemiştim" diyen Kraliçe, gururunu ayaklar altına alıp, halkının karşısına çıkarak onları teselli ediyor. Film, her iki tarafın da hislerini o kadar net ortaya koymuş ki; iki taraf da kötü değil, sadece farklı perspektif söz konusu. Her zaman olduğu gibi hikayenin iki yüzü var; birinin gözünde sorumsuzca yaşayan, meşhur hayatının tadını çıkaran birisi, diğerinin gözünde bir kahraman olabiliyor. Gerçek, bakış açınıza göre değişebiliyor. Film, bu gerçeği fark etmemiz için bile görmeye değer. Kendi doğru bildiğimiz adına bazen nasıl gerçekleri görmezden gelebiliyoruz ve kendi hatalarımızın altında eziliyoruz. Kendi düşüncemiz; geçmişimizle, tecrübelerimizle, şartlarımızla bulandığı için bazen gerçeği temsil etmeyebiliyor. Bu da insana bazen tuzluya mal olabiliyor. Dünyaya nasıl bir mercekten baktığınızı fark edin...