|
İki gözüm iki yüzüm
Sedir nedir: Lübnan'a asker göndermek. Ama çatışma istememek. Onurlu dış politika bu. Niye gönderiyorsunuz? BM kararı diye mi? O BM günlerdir kararsız sünepelik içinde üç maymun değil miydi? Bir eleştiriniz oldu mu? Mırın kırın, azıcık ondan birazcık şundan bir politika.
Hem "Araplar bizi arkadan vurdu" ydu hani! Hep öyle yazıyorlar. Hem fütuhatçılıktan hoşlanma, Cumhuriyet çocuğu ol, hem de başka toprakların halkları sadece kalleş olsun. Alman emperyalizmiyle işbirliği yapan sallanan imparatorluk ile İngiliz, Fransız emperyalizmleriyle işbirliğiyle devlet kotarmaya uğraşan arasında ne tür bir saygınlık yarıştırmalıyız?
Şaşkın beynimiz, neyi takdir edip neden nefret ettiğine dair ilke geliştiremiyor.
İstediğimizi yapabildiğimiz, meşru, doğru ve kahramanlık olduğu lakin bize en ufak halelden muaf bir tarih ve dünya mı tasavvur ediyoruz?
ABD'liler de İsrailliler de öyle ediyor. Muhtemelen El Kaide'nin arzusu da budur!
Ruh kurusu: Onlar müzisyen. Müziğe politika karıştırmaksa, karıştırıyorlar. Çünkü politikayı her şeye karıştıranlara karşı sesleri var. Notalar nota veriyor.
Yitirdiğimiz Hıristiyan Arap entelektüel Edward Said ile İsrailli müzisyen Daniel Barenboim'in ortak insanlık eseri "DoğuBatı Divanı Orkestrası" Türkiye'ye gelecekken konser tehlikeye düşmüş. Neden?
"Hizbullah'ın İsrail'de sivilleri öldürmesini, İsrail'in Lübnan'ı bombalayıp altyapısını çökertmesini, sivilleri öldürmesini, 1 milyon kişiyi evsiz bırakmasını" protesto etmişler.
Sponsorluğu yapacak cemaat ise maddi desteğini çekmiş. "Aynı anda kınayan" çok sesli müzik kimilerinin hoşuna gitmiyor. İmzasız maillerle küfür edenler de öyleleri olmalı. Bir de insan olmak var, değil mi! Tek sesli kulaklarınızı seveyim sizin. Hem sizin cemaatinizin, hem bizim cemaatin, hem her türlü cemaatin tek sesli kargacık burgacık notalarını seveyim, olur mu! Yeni çıktı, Said ile orkestranın şefi Barenboim' in söyleşi kitabı "Paralellikler ve Paradoksluklar"; azıcık okursunuz belkim.
Belediye yahut bakanlık, sivil örgütler bu konseri destekleyemez mi yani!
Mehmetçik Aurelio: Hiç itirazım yok. (En sevindiğim; Ercan Taner'in artık "Aurello" dememe ihtimali!)
Ama özde neyi nasıl anlıyoruz? Bir şahıs, çok sayıda göçmen çocuğundan oluşan Fransa Milli Takımı'nın kupayı kazanmasını çok istediğini, böylece Türkleri de sevmeyen Fransızlara iyi ders olacağını filan yazmıştı.
Tabii ki, başta sağcı faşistler, dışlamacı çok. Sömürgecilikle kan emmeye bayılıp o kanın devamının kendi kanına karışmasından, yanına erişmesinden tiksinen çok. Ama şahıs sormuyor, "Nasıl oluyor da, bu kadar çok göçmen var ve milli takım olabilmişler?" diye. Misal, niye Almanya ve İtalya'da manzara öyle değil diye.
Faşizmler doğuran, milli birliği geç sağlamış, geç sömürgeci ama hızlı emperyalist, ancak kan, ırk ve etnisite üstünden vatandaşlık oluşturmuş, pek sömürgeci olamamış Almanya ve İtalya'ya karşı, ötekinin farkı ne? Bir yanı elbet sömürge mirası. Ama bir yanı da devrim ve Cumhuriyet mirası.
Yani ötekini eşit görenlerin, ulusallığı vatandaşlık ve eşitlik üstünden kuranların, Cumhuriyet'ten demokratlık da doğuranların birkaç yüzyıllık mücadelesi ve eseri.
Şunu da sormuyor: Peki bizde durum ne?
Lefter, Sofianidis, Niko, Garbis, Kasapoğlu, Varujan nerede? Bu toprağın çocukları olan Rum, Ermeni, Musevi gençler neredeler? Bir zamanlar milli formayı taşımış, kaptanlık da yapmış "ötekiler" nerede? Neden yenileri yok? Neden o kadar azaldılar? Neden Taksim'in Ermeni sporcularının çoğu çifte isimle yaşamaya çalışıyor? Beyoğluspor 1. Lig takımıyken nerelere kayboldu? Feriköy aynı yerlerden nasıl yuvarlandı?
Neyse: Hayat böyle akıp gidiyor. İnsanlar kırılıyor, müzik ağlıyor, göç yola düzülüyor, yuvalar terk ediliyor, isimler değişiyor, nefretler bileniyor, bilenmiş nefretlere karşı vicdan vicdan büyüyenler ırk, etnisite, dil, din, milliyet aşıyor. Top binaları yıkıyor. Top yuvarlanıyor. İki yüzümüz, canım iki yüzümüz, birbiriyle asla yüzleşmiyor!
|
