|
Ada vapuru...
Şarkının söylediği yandan çarklı ada vapurlarını hiç görmedik.
Varsa da biz yetişemedik.
Lakin... Üsküdar'la Kabataş arasında yandan çarklı araba vapurlarında seyahat etmişliğimiz oldu.
Araba vapurları bugün de var.
Ama yandan çarklısı yok.
Önemli olan bu değil. Çarklı ya da çarksız; araba vapurları İstanbul'u birbirine bağlayan "tek yol" değil çünkü...
İki Boğaz köprüsünden bastırıp geçiliyor birkaç dakikada...
Aslında, köprüde durup bakılabilse, aşağıda dünyanın en muhteşem denizi akmakta... Yeşil ve mavinin harikulade karışımında...
Fakat... Öyle bir keyif yasak. Durmak, durup bakmak; köprüden akıp giden araçlar ve içindekiler için ciddi tehlikeler oluşturabilir.
Demem o ki; eskiden karşıdan karşıya geçmek, yalnızca, Anadolu yakasından Avrupa kıyılarına ulaşmak değildi.
On beş-yirmi dakikalık bir yolculukta, deniz de yaşanırdı araba vapurlarında...
Hele boğaz ve ada vapurlarında, Boğaz'ın esintisinde insanın içini ısıtan çay keyfi!
Şimdi yok mu? Olmaz olur mu? Vapurlar akıp gidiyor hala Boğaz'ın ve Marmara'nın sularında...
Ama kaç kişi yaşayabiliyor şu telaşlar içinde geçip giden hayatlarında, bedava sunulan bu yaşam keyfini?
Son birkaç yılda örneğin; toplasanız kaç saat akıp gitmiştir, zihinlerinin karanlık ve derin denizlerinden; rüzgarlı ve engin maviliklere? Eskiden hayatın bize dayattığı mecburiyetlerdi vapurlar. Mecburiyettendi yani o yaşam keyfi...
Hayat kendi cenderesini, yine kendi çözüyordu "beş dakika ara" larda... Çaylar "şirket" ten!
Vapurlar şimdi çehre değiştirecek usul usul...
İstanbul siluetine şimdi yeni görüntüler geliyor.
"Nostalji korunsun!" diyenler de var, o nostaljiyi pek yaşamasalar da son zamanlarda...
Kıyıdan seyretmek de yetiyor demek ki! Yeni vapur "aday" larının çehreleri de eskilerinden çizgiler taşıyor.
Ama "değişim" e kim karşı çıkabilir ki? Bu vapurlar otuz yıl önce filan sefere konduklarında; belki de kimileri, "Nerede bizim eski vapurlarımız" demişti seferden kaldırılanlar için, kim bilir? O vapurlar; İstanbul'un iki yakasını birbirine bağlayan tek "vasıta" yken; bir yandan da, İstanbul kıyılarında ve "Yedi Tepe" nin muhtelif semtlerinde tramvayların çanları duyulurdu "dan dan dan..." "Çekilin yoldan, geliyor vatman!"
Birileri nasıl akıl dışı bir kararla; tramvayları kaldırıp altyapısını da "berhava" edivermişti birkaç ayda...
Akaryakıt lobisi mi "Kim bilir?" Son yıllarda yeniden tramvaya dönülürken; raylara yol açılması ne kadar "zaman çaldı" aynı caddelerde? O eski tramvaylardan birkaçı şimdi İstiklal Caddesi'nde gidip geliyor eski günlere özlem niyetine.
Ama yenilerine hiç benzemiyorlar. Hayat nostaljiyi kaldırmıyor trafik cenderesinde.
Modern, büyük ve hızlı tramvaylar akıyor rayların üzerinde.
Eski günleri biz de özlüyoruz çoğu zaman, hepimiz gibi...
Eski tramvayları, eski vapurları da...
Ama o tramvaylar ve o vapurların çizgileri midir yitirmek istemediğimiz? Yoksa, yüzümüzde çizgiler bırakan o eski yıllara mıdır özlemimiz?
Eski hayatlarımız mıdır?
Eski İstanbul mudur mesela?
Daha sakin, daha bozulmamış, daha yeşil, daha mavi, daha çelebi, daha asude?
Gaspsız, kapkaçsız İstanbul sokakları.
En şanlı dolandırıcımız Sülün Osman ; en namlı banka "hortumcu" muz Gangster Necdet Elmas'tır mesela...
Güneydoğu'dan ölüm haberlerinin hiç gelmediği günler... İrtica diye bir tehlike var mıydı; biz mi unuttuk? Galatasaray-Fener maçlarında ne küfür; ne sustalı yarası...
Milli gelir dağılımındaki adaletsizlik, bu kadar büyük bir hançer miydi toplumu yaralayan? Vapurlarda mesela; sanki fakiri zengini bir arada ulaşabilirdi karşı kıyıya; elinde aynı boğumlu çay bardakları...
Lakin... Nankörlüğün de alemi yok!
Ne cep telefonları vardı birkaç saniyede sevdiğinize kavuşturan, ne rengarenk televizyonlar, o zaman...
Şimdi havaalanlarında uçak peşinde her kesimden ve her şehirden binlerce insan...
Sözü uzatmaya gerek yok. Mesele anlaşılmıştır: Bizim "vapur adayları" ndan seçimimiz bellidir:
"Eski çizgilerde modern olan" ı...
Peşinde olduğumuz Türkiye modeli gibi...
Hasretle anılan huzurlu günlerin ve eski zamanların renklerinde; modern, hızlı, çağa ayak uyduran ve insanca yaşanan...
Yandan çarklı bir hayata razıyızdır o zaman...
|
