  |
|
Kedim ev buldu
 Bizim bahçedeki beyaz yumak var ya... Hani bizim evin eski sahibinin bırakıp gittiği küçük kedi. Hani her fırsatta kendini içeri atmaya çalışan ve evdeki iki azgın köpeğe rağmen "Ne olur beni de eve al" diye bana yalvaran beyaz. Hatırladınız mı? Ona bir ev bulundu. Aslında ziyarete gittikten sonra yazmayı istiyordum ama o kadar çok mail attınız, o kadar çok sordunuz ki "Ne oldu, ne yaptınız?" diye. "Artık yazmazsam ayıp olur" diye düşündüm. Bir gün ben işteyken gelip aldılar küçük beyazı. Ufaklık gittikten sonra kocam telefon etti. "Gitti" dedi. Ne o konuşabildi telefonda ne de ben. Kısacık bir sürede öyle alışmışız ki yaramaza. "Neyse" diye kendimizi rahatlattık, onun da bir ailesi oldu, sıcak bir yuvaya kavuştu. Yine de içim içimi yiyordu ne yalan söyleyeyim. Yeni evine gittiği ilk gün aldığım mail beni daha da telaşlandırdı. "Ufaklık yatağın altından çıkmıyor." Tanıdığım her kedi sahibine telefon edip sordum "Normal mi?" diye. Normalmiş. Yerini yadırgar, bir süre dışarı çıkmazmış. İki gün önce beyaz yumağın yeni evindeki ilk fotoğrafları geldi. Bu aralar pek bir duygusalım, gözyaşlarımı tutamadım. Müthiş şanslı bir kedi o, inanın. Harika bir kadın tarafından seviliyor çünkü. Kim mi o kadın? En kısa zamanda size onun hikayesini de yazacağım.
|
