Adam, yıkıntının başında hem ağlar, hem de eve sitem edermiş:

- Hiç değilse beni uyarsaydın da... Önlem alsaydım.

Hikâye bu ya...

Yıkılmış ev dile gelmiş:

- Seni çok uyardım... Ama anlamadın.

- Ne zaman?.. Nasıl uyardın?

- Tavanım aktı... Bu bir uyarıydı... Ama sen naylon serip, geçiştirdin... Duvarım çatladı... Bu bir uyarıydı... Ama sen badana yapıp, geçiştirdin... Uyarılardan ders çıkarsaydın... Şimdi böyle dövünmezdin.

- Simitçi... Kaportacı... Köylü... Esnaf... Başbakanlığın önüne geliyorsa... Adam kendini demire zincirliyorsa... Bunlar birer uyarı...

- Dikkat ettim... Araştırdım... Bu eylemlerin arkasında bir tahrik falan yok... Eskiden Halk Partisi tahrik ederdi... Ve bu çeşit işleri de iyi bilirdi... Ama bugün, böyle bir tahrik yok... Protestolardan ders çıkarmak lazım.

Olup bitenleri...

Hoşnutsuzluğun giderek arttığını...

Bıçağın kemiğe dayandığını... Çatının aktığını... Duvarın çatladığını "lidere kim söyleyecek?"

Öncelikle "yakın çevresi."

Hazreti Ali'nin "Devlet Adamlarına Öğütler" kitabından:

- Sana acı gerçekleri söyleyecek şahısları, özel ve genel toplantılarında, yakınında tut. (Seha Neşriyat)

Bizdeki uygulama ise...

Bunun tam tersi:

- Sana acı gerçekleri söyleyecek olanları, yanına yaklaştırma.

Kapının dışından "gerçekleri haykırmak" çok mu zor?

Liderden "bu kadar korkmak" niye?

Bizim siyaset sektörü, liderden korktuğu kadar Allah'tan korksaydı, demokrasi de düzlüğe çıkardı, ülke de.

- "Şimdiye kadar hiçbirimiz yanlış yaptığımızı kabul etmedik.

Siyaset adamları olarak bir nefis muhasebesi yapmaya yönelmiş değiliz.

Hatalarımızı kabul edelim."

Eskiden siyasette "Prof. Turan Güneş gibiler" vardı.

Bugün sıkıntımız biraz da "öylelerinin" olmayışı.

Öylelerine, siyasette "yaşam hakkı" tanınmayışı.