 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Kampüs
|
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
  
Facia dersleri
Amerika'da kıyamet kopunca, Alman hükümeti "yas ilan etti." Bayraklar yarıya indi... Eğlence yerleri tatile girdi.
20 Eylül'de yapılacak "Hamburg Eyalet Seçimleri" ile ilgili kampanyalar durduruldu.
Muhtemelen "seçim ertelenecek."
Almanya'da "bu jestler" yapılırken...
Bizde, Galatasaray-Laszio maçından önce bir grup seyirci "kahrolsun Amerika" diye bağırdı.
Gün "Amerika'ya yuh çekme günü" değil.
"Geçmiş olsun" deme günü.
Bizde de "üç beş sivil toplum örgütü" bunu yapamaz mıydı? Amerika'ya bir "gezi" olunca, "uçakları tıka basa dolduranların" üçü beşi, dün "benzer bir girişimde" bulunamaz mıydı? Depremde "yanınızdayız" diyen yabancılar bizi nasıl da duygulandırmıştı. Şimdi de bizim "onları" duygulandırmamız çok mu zordu?
"Kendince" espri yaptı: - Medya şimdi on gün bizi rahat bırakır. Dünyayı sarsan bir faciadan bile "siyasi rant" ummak ne kadar acı.
Ancak... Başkan Bush'a verilen "desteğin" arttığı da bir başka gerçek. "Başkan istifa" diye sokağa dökülen yok. "Askere davetiye çıkaran" yok. Los Angeles Times'ın başlığı dikkate değer: "Binalar yıkıldı, demokrasi ayakta."
"Ölenin, yaralananın" haddi hesabı yok. Ama TV'lerde tek bir "kelle... Kol... Bacak... Kan görüntüsü de yok."
- Yönetimin arkasındayız. İktidara mensup üyeler de yönetime destek veriyor. Muhalefete mensup üyeler de. "Nerede bu devlet" diye ucuz siyaset yapan çıkmadı.
Davette "her kesimden" konuk vardı. Bir profesör dedi ki "Amerika bunun intikamını alır." Bir yüksek yargıç da dedi ki: - Genel kuraldır... Amerika, hiçbir vatandaşının kanını yerde bırakmaz. Bir başka yüksek yargıç da şunu söyledi: - Bir kural daha var... Amerika, vergisini ödemeyenin canına okur.
"Bir şeye dikkatinizi çekerim" dedi: - Apo, Kenya'dan Türkiye'ye postalanırken Amerika bize "kılına dokunmayacaksınız ha" demişti... Haydi şimdi teröristlerin kılına dokunmasın da görelim.
Çöken kulelerden kurtulan gençlerin öyküsü "Eyilik'ler" Antalya'nın köklü ailelerindendir. Yedi kardeşler. Herbiri "ayrı bir işin başındadır." Antalya'daki "ETV" onlarındır. "Kula Mensucat" onlarındır. "Turizm sektöründe" yatırımları vardır. Ailenin "bir kolu da" Amerika'dadır. Erol Eyilik'in 24 yaşındaki kızı Esin Eyilik ile 26 yaşındaki oğlu Levent Eyilik. Ve Yılmaz Eyilik'in 30 yaşındaki oğlu Akınç Eyilik. Amerika'da meydana gelen facia sırasında, "Eyilik ailesinin yaşadıkları tam bir roman." 77. KAT Eyilik'lerin, New York'taki Dünya Ticaret Merkezi'nin 77. katında bir büroları var. "İlk uçağın" çarptığı binada. Binaya uçak çarpınca Esin, Levent ve Akınç hemen "aynı kattaki" bir komşularına koşarlar. Komşu, "ikiz kulelerin mimarıdır." "Ne oluyor?.. Ne yapalım" diye sorarlar. Mimar der ki "acele binayı terkedin." CEP TELEFONU Bu sırada TV'ler "naklen yayına başlamıştır." Baba Erol ve Yılmaz Eyilik hemen cep telefonundan çocuklarına ulaşırlar. Çocukları henüz "facianın boyutlarından" habersizdir. İki baba "terkedin... Koşun... Çıkın" diye bağırmaya başlar. Üç genç, merdivenlere yönelirler. 30. KAT Yılmaz Eyilik anlatıyor: - Kahrolduk... Sürekli telefondaydık... Çocuklar diyordu ki, merdivenlerden iniyoruz... 77. kattan 70'e indiler... 60'a indiler... Bu sırada ikinci binaya uçak çarptı... Bizimkilerin haberi yoktu. Yılmaz Eylik bunları anlatıyor ama... "Güçlükle" anlatıyor. Anlatırken sık, sık tıkanıyor. "Sonra" dedik... - Sonra... Çocuklar hâlâ inmeye devam ediyor... Telefonda birşey belli etmemeye çalışıyoruz... Derken... İkinci kule yıkıldı... Bu sırada bizimkiler 30. kattaydı. - Sonra? - İşte sonrasını Allah kimseye yaşatmasın. İRTİBAT KOPUNCA Esin, Levent ve Akınç tam 30. katta iken "telefon bağlantısı kesilir." Ve bir süre sonra... Birinci kule de yıkılır. Kulenin yıkılması ile birlikte, Türkiye'deki Eyilik'ler de yıkılır. BEŞ DAKİKA İLE Yılmaz Eylik: - Tam dört saat haber alamadık... Dört saat sonra telefon geldi... Baba, kurtulduk diye. - Nasıl kurtulmuşlar? - Aşağı inmeye devam etmişler... Üçüncü kata geldiklerinde itfaiyecilerle karşılaşmışlar... İtfaiyeciler onları "ters bir kapıdan... Daha önce hiç kullanılmayan bir kapıdan" dışarı çıkarmışlar. - Sonra? - Bizimkiler, binayı terkedip, koşmaya başlamışlar... Ve binadan çıkmalarının üstünden beş, altı dakika geçmiş geçmemiş... Kule çökmüş... Bizimkiler canlarını zor kurtarmışlar. KURBAN Esin ile Levent'in babası Erol Eyilik "dün hâlâ kendinde değildi." "Hiç... Ama hiç" konuşamıyordu. Yılmaz Eyilik ise "cümleleri güçlükle tamamlayabiliyordu." Ve sık sık "evlatlarımızı kaybettik... Artık öldüklerini sanıyorduk... Ama Allah onları bize yeniden bağışladı" diyordu. Evlatlarının kurtulduğunu öğrenir öğrenmez ilk işleri "kurban kesmek" olmuş. Ve çocuklarına ilk olarak şunu söylemişler: - Hemen bir kurban kesin... Esin, Levent ve Akınç da hemen "New York'ta kurban kesmişler." VE SON Bir ara sorduk: - 77 kat inerken... Kimse birbirini ezmemiş mi? Yılmaz Eyilik: - Bunu ben de sordum... Sürekli olarak herkes birbirine "aman dikkat... Kimse ezilmesin" telkininde bulunuyormuş... İnanamıyorum... Hâlâ inanamıyorum... Kaybettiğimiz evlatlarımıza kavuştuk ama, nasıl kavuştuk. | ||
