Yüzde 5000'lerde dolaşan enflasyonu, "Dolar Çıpası"nı sağlam bir kazığa bağlama yöntemiyle yeni yenmişlerdi.

"1 Peso eşittir, 1 Dolar Kanunu", ulusal parayı öylesine beton gibi yapmıştı ki, değil Arjantin Tahtakalesi, IMF bile, piyasalara müdahale edemiyordu. Kanun zoruyla Peso güçlenmişti. Bu arada sıfırlarından kurtulmakta toplumun yanına kâr kalmıştı.

Ama Peso'nun güçlenmesi hayat pahalılığını yenemedi. İşsizliğe de çare olamadı. Hapishanelerin bile özel sektöre devri gündemdeydi. Özelleştirmenin artık sınırları zorlanıyordu.

Ekonomi ise, rekabeti güçlendirme adına ölçüsüz hesapsız dışa açılmıştı. Piyasayı yabancı mallar sararken, yerli üretimin durması, işyerlerinin hızla kapanmasına ve işsizliğin patlamasına yol açmıştı.

Telekom iki yabancı şirkete devredilmişti, ama tüketicinin korunması düşünülmediğinden, sabit ücretler haraç düzeyindeydi. Bir sokakta karşı kaldırımı aramak bile şehirlerarası tarifeye bağlanmıştı.

Vergi reformu sözde kalmıştı. Giderek büyüyen bütçe açıkları kolayından borç alınarak kapatılabiliyordu.

Bu arada El Turco, topluma magazin malzemesi sağlamaktan da geri durmuyordu. Eşinin eşyalarını canlı yayınla kapı dışarı atıyor, daha sonra boşayıp kendinden çok küçük eski bir dünya güzeliyle evleniyordu.

Aradan dört yıl geçti.

Menem, toplumdaki saygınlığıyla birlikte seçimleri de kaybetti.

Radikal Liberal Fernando de la Rua, 2 yıldır iktidarda.

El Turco ise "geniş bir silah kaçakçılığı şebekesinin çete reisi" sıfatıyla, şimdi yargı önünde hesap veriyor.

Falkland Savaşı ve ekonomik kriz sonrasında Arjantin'in "ulusal güvenlik anlayışı kavramı"nın değişmesinde onun payı büyük.