Bir başka diyara temelli göçmek isteyenlerin sayısı hiç de az değil.

Amerika'da oturma izni veren yeşil kart için milyonun üstünde başvuru yapılmış olduğunu öğreniyoruz.

Zaten dört beş milyon insanımız dışarıda.

Nedir bu insanları ülkelerinden böylesine soğutan şey?

Orhan Veli gibi şairlerin Rimbaud tarzı "Sarhoş Gemi" özlemlerini anlayabilmek mümkün.

Zaten sanatçılar hep bir iç sıkıntısı ile yaşar ve ömürleri boyunca bundan kurtulmak için kendilerini olmadık yaşam ve yazı badirelerinin içine atarlar.

Ama bu "varoluş" sıkıntısını duymayan ve huzurlu bir yaşamda çocuk büyütmek isteyen insanlara ne oluyor?

Onlar niye ülkelerinden kaçmak istiyorlar?

Bir ülkenin ruhu yüzyıllar içinde oluşuyor: Kuşakların birbirine aktardığı yaşam deneyimleri, masallar, atasözleri, yemekler, gündelik yaşam usülleri, ahlaki kurallar gibi binlerce unsur, bir halkın ruhunu yaratıyor.

Geleceğe umutla bakan, zor günlerde dayanışma gösteren ve ulusal bir amaca yönelmiş toplumsal ruh, kişileri bir arada tutuyor.

Yazılı olmayan kurallar, insanların özgürlük alanını ve ilişkilerini belirliyor.

İnsanlar umutlarını ve güven duygularını yitiriyorlar.

Daha önce de birkaç kez yazdığım gibi belki ekonomideki yaraları okyanus ötesinden gelecek 19 milyarla sarabilirsiniz.

Ama dünyanın hiçbir hazinesi, bir halkın kırılan gururunu ve yaralanan ruhunu tedavi etmeye yetmez.

Hergün televizyonlarda, onur kırıcı bir biçimde ; "IMF'nin verdiği ev ödevini yaptık." sözlerini duyan bir halk, ülkesine güvenemez.

Kendi idarecilerinden ve geleceğinden kuşku duymaya başlar.