Gözleri görmediği için kendisine kitap okuyan ve fikirlerinden sıcağı sıcağına yararlanma, tartışma ve onun tarafından yeni düşüncelere doğru kışkırtılma imkânını bulan gençlerden olamadım. (70'li yılların üniversite ortamı, öğrencileri şiddetli bir fırtına atmosferi içinde tutar, büyüsüne kapıldığımız sloganlar bizi uzaktan çağıran farklı düşünceleri rastladığı yerde boğardı! Bunu geçelim!..)

Yine de Meriç'in fikirlerinin peşini hiç bırakmadım. Çünkü tıpkı onun gibi "pamuk ipliğinden biraz daha sağlam tek bağın" düşünen insanlar arasındaki birlik olduğuna inanıyordum. Üstelik haklıydı üstat! Bu bağ bile "rüzgârın her an tehdit ettiği bir kandil"di...

Şimdi yazdıklarına bakınca "iyi ki böyle yapmış" demek geliyor içimden.

Geçen gece, ilk baskısı 1974'te yapılan Bu Ülke'sini kitaplığımdan çekip elime aldım ve rastgele açtım bir sayfasını.

Karşılaştığım şu satırları siz de okur musunuz?

"Altınlarını cam karşılığı dağıtan Kızılderiliyi hiçbir zaman gülünç bulmadım. Cam, altından çok daha asil. İsrail peygamberlerinden beri lanetlenmiş bir maden, altın. Adı, tarihin bütün cinayetlerine karışmış. Pıhtılaşmış kan, insan kanı. Cam güzel, çünkü kirli mazisi yok. Cam güzel, çünkü kalbi var, kırılıverir."

Burada durmuyor Meriç. Cesaretle şu vurguyu yapıyor: "Deli İbrahim, Osmanoğulları'nın en akıllısı. İnci balıklara atılmak için yaratılmış olmasaydı, denizlerde ne işi vardı?"

Oysa...

Ben üstadın şu sözlerini not ederek yazımı bitireyim: "Nesneleri bulutlar arkasından görürüz. Düşünmek bu sisleri yırtarak aydınlığa varmaktır."