 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
|
Düşen yapraklar, geçen yıllar 
Küçük bir çocuğun sinema tutkusu nasıl, ilk kez hangi salonda gördüğü hangi filmle başladı? Her gün ve gece onlarca filmin de izlenebildiği televizyonların hayatımızı kuşattığı günümüzde, bu soru kimin aklına gelebilir? Atillâ Dorsay'ın aklına gelmiş ki, ilk gördüğü film olarak "gizemli bir adada put yerine koca bir yılana tapan ilkel bir halkın öyküsü"nün anlatıldığı "Yılanlı Mabude" filmini hatırlıyor ve uyarıyor: "Dikkat edin! Bir filmle hayatınız değişebilir." Yalnız hayatımız mı, hayallerimiz de değişmiyor mu "geçen yıllar"la? Dorsay'ın çocukluğunun, benimse ilkgençliğimin gölgesi İzmir üzerine düştü. Geçen yıllarda da sinema tutkusu... İlkgençliğimden iki film hatırlıyorum: Biri orta yaşın üzerindeki Ingrid Bergman ile çocuk yüzlü Anthony Perkins'in oynadığı "Brahms'ı Sever misiniz?", öteki de Belgin Doruk, Göksel Arsoy ve Kenan Pars'lı "Samanyolu"... İki filmi de oynadığı bir hafta süresince, ezberime alırcasına, hemen her gün görmüştüm. Dorsay'ın "Sinema" dergisinde, her ay "Işık ve Gölge" başlığı altında yazdıklarının tiryakilerinden biri de bendim, öteki yazıları gibi... Bu yazılar, Remzi Kitabevi'nden çıkan "Düşen Yapraklar, Geçen Yıllar" başlığıyla bir kitap olarak elimizin altında şimdi. Üç yıl, beş yıl önce dergide okudukça "ışık" ve "gölge" arasında ilkgençliğimin hayallerine daldığım gibi, şimdi de "Düşen Yapraklar, Geçen Yıllar"ın sayfalarını karıştırdıkça, başka bir hazzın ve duygunun esintisi dolaşıyor hayal hanemde... Dorsay, beş demet halinde toplamış "geçen yıllar"dan "düşen yapraklar"ını... Sinema tutkusu üzerine nostaljik anıların ağırlıkta olduğu "Geçmişten Geleceğe Sinema", sinemanın tarihinin geçmişin sisleri arasında kaybolmuş kimi önemli ustalarına değindiği "Birkaç Usta Üzerine", sinemanın karizmatik vitrini yıldızları anlattığı "Büyülü Yaratıklar", adı üzerinde "Bizim Ülkemiz, Bizim Sinemamız, Bizim İnsanlarımız" ve basında son yıllarda artan eleştiri ile eleştirmenin işlevini irdelediği "Eleştiri Üzerine"... Dorsay ki, bir kitaplık rafını dolduracak kadar sinema kitabına imza atmıştır, ama "Düşen Yapraklar, Geçen Yıllar"ın bu rafta ayrı yeri ve önemi olduğu inancındayım. Bu önem de "Düşen Yapraklar, Geçen Yıllar"ın hem sinema üzerine kimi ilginç anekdotları barındırmasından, hem Dorsay'ın çok özel dünyasının kapısı önünde duruşundan gelmekte... Yıllarını sinemaya vermiş bir yazarın iç dünyasına yolculuğun anahtarı olarak üstelik... HAFTANIN KİTABI Özyalçıner'in Toplu Öyküleri İlk öyküsü 1953 yılında çıktığına göre, Adnan Özyalçıner kırk yılı aşkın bir süredir, özellikle "küçük öykü" üzerine yoğunlaşarak yazıyor ve bu özelliğiyle de bugün edebiyatımızda bu türün temel yapı taşlardan biri... Hayatın temel çelişmelerini, "küçük insan"ın dünyasındaki yansımalarıyla aktaran Özyalçıner'in kırk yılı aşkın bu süreye sığdırdığı bütün öyküler, "Evrensel Basım Yayın" tarafından dört kitap halinde yeniden okurlarıyla buluştu: "Panayır Ğ Sur", "Yağma", "Cambazlar Savaşı Yitirdi Ğ Sağanak" ve "Alaycı Öyküler - Aradakiler"... Aydın Çubukçu, Özyalçıner'in öykücülüğünün ayırt edici iki özelliğini şöyle saptıyor: "Birincisi; Özyalçıner, sonradan anlatacağı bir olayı izlemekle yetinen bir tanık değildir. Görünüşün farklı yüzlerini, değişen araçlarla tanımlamaya girişir. İkincisi; tanıklık, bir bakıma 'yargıyı başkasına bırakma'dır. Oysa Özyalçıner bu kaynağı gösterirken sınıf çatışmalarına işaret etmekle aynı zamanda taraf da tutar, yargıyı da verir." Yazdıkları iki kez Sait Faik Hikâye Armağanı, Türk Dil Kurumu ve Haldun Taner öykü ödülleriyle değerlendirilen Özyalçıner'i, bütünüyle yeniden keşfetmek için... "Aradakiler" başlığı altında öykülerinin de ilk kez yayımlandığını hatırlatarak... REFİK DURBAŞ |
 |
 |
 |
 |
 |
|||
 |
 |
 |
|