Bu yıl bu maç tepişmesinden konumuz kaynadı gitti..

Hıdırellez'i dahi geçirdik ki 6 Mayıs'ta idrak edilir, hiç aklımıza gelmedi..

Yılı ikiye bölmek

Eskilerin takvimine göre 22 Nisan'da yaz yarısı başladı..

Şimdi bu "yaz yarısı" ne diye merak edenler için yazıyorum.. Eskiler yılı ikiye bölermiş.. Bunun yaz yarısına "Ruz-i Hızır" kış yarısına da "Ruz-i Kasım" derlermiş..

Kış yarısının başladığı tarih, kullandığımız takvime göre Kasım ayının altısı.. Gecelerin en uzun olduğu ay ki "Şeb-i Yelda" içinde..

Kırkbeş kırk altı gün sonra "Kara kış" dediğimiz soğuklar başlıyor.. Bu da kırk gün sürüyor.. Eski takvimi takip edenlerin ağzıyla "Erbain" günleri mahlukatın kış uykusuna yattığı bir zaman dilimidir..

Erbain, Arapça'da kırk rakamının karşılığı zaten.. Ondan sonra da "Hamsin" geliyor..

Hamsin'in hesabını da elli gün yapmışlar.. O da Arapça'da "elli" rakamının karşılığı oluyor.. Hamsin günleri Erbain'den daha beter soğuk yaptığından halk arasında "Hamsin, Erbain'den kemsin.." sözü çok kullanılırmış..

Rahmetli Burhan Felek'in annesinini takvimine göre Ruz-i Kasım'ın 93 günü böyle geçiyor, Şubat'ın ilk haftasında Hamsin günleri bitiyor, onu "Zemheri" dediğimiz günler takip ediyor..

Zemheri'nin başı 6 Şubat kabul edilir.. Şubat'a eski Türkler Cücük ayı derlerdi.. Baş belası bir aydır..

Bütün çalışma hayatım boyunca bir tek Şubat ayının sonunu getiremedim.. Elime ne kadar para geçerse geçsin "Cüce Şubat Ayı" sonunda parasız kaldım.. Sözüm ona 28 gündür.. Üç gün daha sürse nefesimizi tümden kesecek..

Her neyse!

Zemheri dediğimiz soğukların alsında pek hükmü yoktur.. Havaların ısınması başlar.. Eskilerin leylekler için söylediği "Yüzde ovaya, yüzyirmi de yuvaya" tekerlemesi baharın habercisidir..

Cemreler de bu ayda düşmeye başlar..

Arapça'da "kor ateş" manasına gelen ilk cemre 20 Şubat'ta havaya düşer.. Bir hafta sonra suya, en sonunda da toprağa.. Cemrelerin arası sıkı soğuk yaptığından Şubat'ın bir adı da "şirret ay"dır..

Hatta "Cemile" ismi ile "Cemre" sözcüğünü birbirine benzeten atalarımız, bu ismi taşıyan kadınların yaradılıştan şirret olacağına inanmışlardır.. Ancak hükümet programı gibi bir inanıştır, aslı yoktur..

Tabiat bu ay sonunda ısınmaya başlar, dolar düşer, borsa kıpırdar, Fenerliler bunalıma girmeye başlar..

Şubat sonunda eskilerin "Kocakarı soğukları" dediği bir üç gün vardır ki kısa bir fırtına yapar.. Ama delikanlı adamlarla, yanakları elma renkli fingirdek kızlara koymaz..

Bir de gazeteci taifesinin değişmez bir şakası vardır.. Şimdi o da rivayet oldu ya! Eskiden bütün acemi muhabirlere aynı şakayı yaparlardı.. Şeflerden biri servisin en acemisine "Bugün cemre düşecek, git fotoğrafını çek.." derdi..

Çocuk da "cemre ne?" diye soramadığından makinasını alıp bir yerlerde beklerdi.. Genellikle de havaalanlarında..

Ondan sonra serviste kah kah kah, kih kih kih gülünürdü..

Yeni kuşaktan gazeteci milletine sorun, hemen hepsi bu şakanın sadece kendi servislerinden birine yapıldığını sanır.. Anonim bir eşek şakası olduğunu bilmez..

Bu takvimin artık konuşulmamasının bir sebebi de değişen iklim.. Bu ozon tabakası yırtıldı hani.. Ondan beri tabiat dikiş tutmuyor.. (Ozon'u Siverekliler yırttı, derler ama delil yoktur..)

Kış ortasında baharı, bahar gelince de yazı yaşıyoruz.. İstanbul'un Kasım ayı yıllardır "pastırma yazı" kıvamında..

Kış zaten kışlıktan çıkmış.. Artık ağız tadıyla "Tırılım tıştan, kurtulduk kıştan" diye yazı dahi yazamıyoruz..

Şehirde birbuçuk milyon otomobil var.. Çalıştıklarında motorlarından çıkan ısı, İstanbul üzerindeki atmosferi altı yedi derece etkiliyor.. O sebepten dev bir serada yaşar gibi olduk..

Kimimiz sakız kabağı gibi çiçek açıyoruz, kimimiz Nuri Bey kavunu gibi dipten çürüyoruz.. Kimimiz de turfanda hıyar lezzetindeyiz..