Bu sıkıntıların sonunda 1990'lı yıllarda HIP oteller ortaya çıktı. "Highly Individual Places", yani Türkçe'si "fevkalade şahsına münhasır mekanlar" ilk olarak Londra ve New York'ta görülmeye başladılar. New York'takiler ayrı bir yazı konusu olacak, ama Londra'nın HIP otelleri aynı yıllarda Avrupa'nın gurme başkenti olmaya başlayan İngiliz başkentine büyük bir zenginlik getirdi.

Londra'da bu işin öncülerinden olan Anouska Hempel, ilk oteli Blakes'in her odasını farklı döşemiş. Daha çok klasik çizgileri taşıyan Blakes'in başarısı Hempel'in ikinci otelini açmasını sağlamış ve Anouska bu yeni eserine kendi soyadını vermişti. The Hempel, Blakes'in aksine, çok sakin bir otel. Hayır, müşteri sayısı olarak değil, dizayn olarak. Bembeyaz şeffaf kutuları andıran farklı alanlar çok ince detaylar ile süslenmiş. Thai-İtalyan fusionu yapan restoranı da pek revaçta.

Sonra şehre Ian Schrager geldi. Amerikalı bu yatırımcı otellerini ünlü Phillipe Starck'a dizayn ettiriyordu. Schrager'in HIP otellerinin dizayner otelleri olarak adlandırılması boşuna değildi. Kendisinin Miami'deki oteli Delano, sosyetemizin "in" mekanlarından olduğu için Schrager bize pek yabancı değil. İstanbul'daki restoran mimarları tarafından pek taklit edilen bir yer oldu. Covent Garden'e yakın St Martins Lane ise Schrager Oteli. Minimalist lobisi, duvarları sarı ışıklar ile yıkayan yere gömülü lambaları, odanızda rengini haleti ruhiyenize göre ayarlayabileceğiniz "soft" ışıklandırmalar ile farklı bir mekan. Ve aynı eski Hilton'lar gibi insana keyif veren bir mekan. Restoranı Asia de Cuba ise bir fusion mabedi. Schrager'in Londra'daki Sanderson'daki ikinci oteli de en "in" yerlerden biri.