1960-70'lerde de -malum ve mahut 'seks filmleri' olayına dek- bizim filmlerimiz, en pahalı ve gösterişli yabancı filmleri aşan bir seyirci ilgisiyle karşılaşırdı. Araya seks filmleri, TV patlaması, video olayı, tek-merkezleşen bir dünya içinde kendi kültürümüze yabancılaşma gibi olaylar girdi. Şimdi yaşanan, bir yeniden kavuşma, bir büyük buluşma olayıdır.

Amerikan sinemasının globalleşme rüzgârını da arkasına alarak ve müthiş bir dünya çapındaki tanıtım kampanyasıyla ulaştığı sonuç, en azından Türkiye'de çok parlak değil... Son beş yılda bir milyon seyirciyi aşan sadece beş film var: "Cesur Yürek", "Titanik", "Mumya", "Matrix" ve "Altıncı His". Onlar da bir milyonun çok ötesine geçebilmiş değil. Oysa yerli filmlerdeki ulaşılan seyirci sayılarına bakınız: "Eşkiya" ve "Kahpe Bizans" herbiri yaklaşık 2.5 milyon, "Güle Güle" 1.5 milyon, "Vizontele" sadece 17 günde 1.6 milyon seyirci...

Bu bir rönesans mı, yani bir yeniden doğuş mu? Bir anlamda öyle. Sonunda seyircisinin nabzını tutmuş, ona istediğini ve beklediğini veren bir ulusal sinemayla karşı karşıyayız. Üstelik kendi adıma bu sinemanın en azından kimi örnekleriyle hiç de kötü olmadığını düşünüyorum.