En son hatırladığım şey, kendimi kötü hissedip önüme ilk çıkan pervaza konduğumdu. Fakat gözlerimi açtığımda dışarıda değil, bambaşka bir evdeydim. Çok büyük bir kafesin içinde. Böyle kafeslerin ancak masallarda olacağını zannederdim. Neredeyse tavana kadar yükselen, pirinçten, aralıkları geniş geniş (benim hamile kalmadan önceki halimle geçebileceğim kadar), askılıkları porselenden, yem kapları şu ünlü çinilerden bir kafes. Aman Allahım o ne görkem. Yerleri pırıl pırıl, tek bir arpa tanesi bile bulamazsınız. Ya o kristal suluğu. İşte gözlerimi ilk açtığımda o kristal suluk üzerinde gezinen ışıklar gözümü almıştı.

Kendime biraz daha geldiğimde ise karşımda bütün haşmetiyle oturan inanılmaz büyüklükte ve güzellikte bir kuş gördüm. Bütün dikkatini bana vermiş, fakat hiç şaşkın değil. Sinirli de değil. Yalnızca çok sessiz ve çok ağır. Kendime gelmeye çalışarak şöyle dedim: "Pardon, sizi rahatsız etmiyorum umarım." Bu inanılmaz yaratık sadece baktı ve gözleriyle oturmamı işaret etti. Bir yandan kendimi tanıtmak, bir yandan da kafesin dışındaki bu inanılmaz güzellikteki evi incelemek istiyordum. Her detay müthiş bir varlığın habercisiydi. Biraz ileride iki çok güzel kadın, çok şık koltuklara oturmuşlar

kahvelerini yudumluyordu. Evin hanımı olduğunu anladığım kişi beni odalarının penceresinde nasıl bulduğunu, acıdığını ve içeri aldığını anlatıyordu. Benim için özel bir kaba vitaminli su koyduğundan bahsediyordu.