Tokyo'da Japon bir gruba "Hey baksana" deseniz, onlar da "Ben mi" cevabıyla size dönse...
"Ben mi" diyenlerin başparmakları burunlarını gösteriyor oluyor.
"Ben mi" derken başparmağı göğsünü gösteren bizler için komik bir görüntü, başparmakları burnunda bir grubu izlemek, ama orası Japonya hepsi böyle yapıyor.
Belki Japonlar da başka ülkelerde -özellikle genç kızlara- "Siz bayan, bakar mısınız" deyince...
Kızın eliyle göğüslerini gösterip "Ben mi" demesi karşısında yerlere yatıyorlardır!
Kültürel farklılıklar sadece davranışlarda değil, tat konusunda da yaşanıyor. Ve aslında "Zevkler ve renkler tartışılmaz" diye boşu boşuna denmemiş...
Kızarmış patatesle yaşayanların ülkesinden gelen bir Belçikalı, Çeşme'de bir vatandaşın kızarmış patates üzerine yoğurt koyduğunu görünce kafasından bir iki tahta eksilmişti. "Yoğurt bir tatlı türüdür, patatesle yenir mi" krizi epey sürdü. Bir gün -"Dene de bak" ısrarını savuşturmak için- denedi, o gündür bu gündür, Belçikalı kızarmış patatesi yoğurtla yiyor.
İlk salyangozunu yiyen, ilk kurbağa bacağı yiyen Türkler de genelde böyle "Bir kere dene, beğenmezsen çıkart" denmesi üzerine tadıyorlar, kimileri seviyor kimileri sevmiyor.
Zaten şu deneme merakı ve cesareti ayrı bir kişilik testi. (Buraya sonradan tekrar geleceğiz, denemek dürtüsü aklınızda kalsın).
Erik yediğinde tuza banan biri için, portakalı tuza banıp yiyen garip gelebilir ama denenmeyecek bir olay değildir. Denediğinde çoğu zaman yeni ve seveceği bir tat keşfeder.
Peki karpuzun üzerine tuz ve karabiber ekip yemeğe ne dersiniz?
Hintliler böyle yiyor!
Ben denedim, Hintli arkadaşım da karpuzla beyaz peynir yemeyi denedi.
İkimiz de tabağımızı bitirdik!
Yazının geri kalanını -en sonu hariç- "gurme"ler okumasın çünkü işler çığrından çıkacak, benden söylemesi!
Şimdi yavaş yavaş hızlanalım da birden çarpmasın...
Beyaz şarabı buzla içmek!
"Katliam" diyen var, "Adam öyle içmek istediyse kim ne karışır ben içimden 'Zevksiz' derim nasıl olsa" diyen var. Deneyip seven deneyip sevmeyen var. Bakın yine "denemek" teması geldi.
Davidoff purolarının sahiplerinden biriyle görüştüğümde, ara sıra sigara tüttürdüğünde sigara içmesine -üstelik içtiği sigara Davidoff da değil- bozulan purosever arkadaşlarını anlattı. Sonra da ekledi "Yahu puroların sahibiyiz diye her an puro içmek zorunda değilim, ara sıra sigara da tüttürürüm, zevk benim değil mi" diye ekledi.
Şu ana kadar yazdığım herşey, benim kendi hatıralarımda, beynimin bir kenarında kayıtlıydı. Bu teçhizatla donanımlı olmama rağmen, şarap satın aldığım dükkanda "Sizin sevdiğiniz bu şarapları Japonlar Cola'ya karıştırıp öyle içiyor" haberini aldığımda, yüksek sesle "Hadi canım" dedim, içimden de -bir tür!- "Yuh artık" geçirdim.
Votka-Cola, kitabı bile var!
Viski Cola, -hadi Teksas'da dört yıl yaşadık- tamam!
Şarap Cola!
Olacak iş değil!
Akşam dışarıda yemekteyiz, ben Cola içiyorum, eşim bir bardak kırmızı şarap...
Denemek dürtüsü tuttu!
Kimsenin görmediği bir anda Cola'ma şarap kattığımı sanıyordum ki, garson kulağıma eğilip "Merak etmeyin kimseye söylemeyiz" dedi!
Tattım!
Enteresan...
Şarap Cola diye açıklamasanız -önyargıyı silince- etlerin yanında da gidebilir sanki!
Deneyip denememek, sevip sevmemek, "Asla" demek, "Belki tadı düşündüğümüz gibi değildir, neden olmasın" demek...
Bunların hepsini yapabilirsiniz.
Benim asıl değinmek istediğim bambaşka...
Bütün bunlar kültür şoku, istisna olaylar...
Bir de "Olması gereken yerde olması gereken şeyi bulmak" olgusu var.
Temel kural yani...
"Fransız şarabımız yok" diyen Fransız restoranı düşünebiliyor musunuz?
Tokya'da sushi olmamasını?
Amerika'da Cola bulunmamasını?
Beni Japonların Şarap-Cola içmesi o kadar şaşırtmıyor!
Beni -esas- Türkiye'de, Türk kahvesinin mönülerde olmaması şaşırtıyor.
Hadi bizlerin, son çare, "Evde içeriz" deme şansı mevcut...
Turist geliyor, aklında "Bir Türk kahvesi içmek" var, bunu nerede içecek? Elbette Türkiye'de bir restoranda!
"Türk kahvesi" diye sipariş veriliyor.
Cevap: "Türk kahvesi yok ama espresso var!"
