GÖZLERİ AİLESİNİ ARADI
Neyse ki çabuk geldi iple çektiği zaman. O sabah, erkenden, annesiyle babasını karşılamak için tren istasyonuna koştu. Bir an önce gelsin istiyordu kara tren. Sonra uzayıp giden rayların üzerinde göründü lokomotif, ardında salına salına gelen vagonlarıyla. Gittikçe yakınlaştı, büyüdü, büyüdü...

Tren durunca yavaş yavaş inmeye başladı içindeki yolcular. Her biri, onları bekleyen bir başkasıyla kucaklaşıyordu. İstasyonun dört bir yanında, ayrı ayrı öyküler yaşanıyordu; hepsinin başı farklı, sonu farklı ama "o anı" aynı... Hüseyin'in gözleri vagonların kapısında beliren her yolcuyu tarıyor, annesiyle babasını arıyordu. En sonunda gördü onları, basamaklardan inmeye çalışıyorlardı, ağır ağır.

İçinde sabırsızca yanan ateş, onu öne fırlattı, hemen. Boşa harcanacak bir saniyesi bile yoktu onun. Ne kadar önce kucaklaşırsa anacığıyla, o kadar çok birlikte olabilirlerdi çünkü. Kalbi hem tutturduğu koşunun temposundan, hem heyecandan, hem sevinçten güm güm atıyordu.

ANNESİNİN FERYADI
Gözleri, sevdiklerine kilitlenmişti, başka birşeyi görmüyordu. Ne etraftakileri, ne de hızla yaklaşan treni... Hüseyin ailesiyle kendisi arasında duran soğuk ve demirden raylara adımını atar atmaz acı bir siren sesi duydu. Başını çevirip sesin geldiği yöne baktı ve donup kaldı.

Kollara umutsuzca uzandı annesine doğru, gözleri donuklaştı, ama olduğu yerden kıpırdayamadı. Ölümün soğuk nefesi dondurmuştu onu, ne ileri ne geri gidebiliyordu. Hızını kesemeyen Haydarpaşa-Adapazarı Ekspresi, kaçınılmaz sonun "kötü" karakter oyuncusu oldu, istemeden...

Tekerlekleri, kıvılcımlar çıkartarak durmak istedi ama başaramadı. "O" an, gencecik bir asker ölüyor, ailesi ise bu acı sona tanık oluyordu. Trenin çarpıp paramparça ettiği beden savruldu, kahverengi çakıl taşlarının üzerine düştü. Boş bir çuval gibi... Hüseyin'in yeşil üniforması kan içindeydi artık...

Herkes susmuş, korkunç manzara karşısında kıpırdayamaz hale gelmişti. Az önce sevinçli gülüşmelerin yaşandığı istasyonda sessizlik hakimdi artık. Ölümün sessizliği... İlk şok dalgasının hüküm sürdüğü birkaç saniye geçince, acı bir feryat koptu ve peronun her taşını yerinden oynattı.

Bir kadın, bir ana, ağlıyordu hıçkırarak. Yüreğinden, gözlerinin önünde ölen oğlu için kopan ağıt, duduklarından dökülüyor, önce gözyaşlarına, sonra havaya karışıyordu. O sahne ki hiç unutulmayacaktı ve hiçbir zaman tarifine kelimeler yetmeyecekti. Sevincin acıya, heyecanın dehşete, mutluluğun gözyaşına dönüştüğü andı o.

TRENLE GELEN TRAJEDİ
Bir tren sevdiklerini getirmişti Hüseyin'e... Ve bir diğeri, onu alıp götürmüştü sevdiklerinden... Trajedinin izleri, resmi görevliler tarafından silindi. Ölümün lekeleri temizlendi. Asker Hüseyin'in cenazesi kaldırıldı, silah arkadaşları tarafından usulca.

Sonra bir tabutun içinde yola çıkartıldı evine doğru... Hüseyin, elinde tezkeresi, gülen gözlerle döneceği İstanbul'a, cansız gidiyordu ne yazık ki. Ve üzerinde uzun yıllar geçirmeyi hayal ettiği, yuvasını kurmayı düşlediği toprağın altına girdi... Gözyaşları arasında, ağıtlar arasında...

MURAT UYGUN-GÜNGÖR KARAKUŞ