Matruşka ölüm
Eskiden babamın arkadaşları, yakınları, dostları ölürdü. Kasvetli bir Kasım gecesinde son nefesini verdikten sonra, epeydir, sıra benimkilere gelmiş durumda.

Gazetelerin köşe yazılarından önce, ölüm ilanlarına göz atardı. Ay değil hafta geçmez, kayıp haberlerini telefonda sıralardı:

- Ali Rıza amcandan sonra, bugün de refikasını gönderdik..

- Keçeci Halit efendiyi sen de tanırsın. Anfizemden dün o da gitti.

Gençliğin dangıldungulluğuyla babama takılırdım:

- Zincirlikuyu'da arazi kapatma tutkunu amma çok ahbabın varmış!...

O ise kulak asmadan devam ederdi:

- İnsanlar için yaşamak kadar ortak tek şey var. O da ölüm. Bunu ne kadar erken fark edersen, benimsersen ruhen ve fikren o kadar salim ve sakin olursun.

Ardından da Kur'an'dan bir ayet mırıldanırdı:

- Külli nefsin zaikatül...."Her nefis ölümü tadacaktır" anlamına.. Arapça çok zengin bir dil, "tad"tan söz ettiğine göre, demek ki, dimağa hoş gelen bir yanı da muhakkak olmalı, diye sözlerini sürdürürdü..."

Ben ise takılmayı sürdürürdüm:

- Baba senin şekerin var, derdim, sen yine de, tadmazsan iyi olur!..

***

Bütün ölümler vakitsizdir. En vakitsizlerinden birini bir süre önce yaşadık. TBMM'de tek tek kazandığı oyları sayarak Sayıştay üyeliğine seçtiğimiz Mülkiye'den arkadaşım İlker Ağca mazbatasını alamadan, aniden aramızdan ayrılıverdi.

Önceki gün de Oktay Kurtböke.

Oktay Ağabey, birçok meslektaşa emeği ve hakkı geçen mesleki ve ahlaki niteliği çok özel olan bir gazeteciydi.

Belki de neslinin son temsilcisiydi.

Bunu Teşvikiye Camii avlusunu dolduran cemaate bakarak hissetmek mümkündü. Cenazesine Bakan sıfatıyla gelenler bile, belki de Bakan olacağına hiç ihtimal vermediği için onun can dostu olduğu insanlardı.

Yaşını başını alanlar, artık ölenin sürdüğü ömrün insani ve mesleki kalitesini toplanan cemaatin havasından hissedebiliyor.

Oktay Ağabey'in cemaati bunun son ve çok çarpıcı, ama o ölçüde de mütevazı bir örneği oldu.

Kurtböke adını genç kuşak gazetecilerinin pek çoğu bilmez. Çünkü gazeteciliği tam yirmi yıl önce, Cumhuriyet'in genel yayın müdürü iken bırakmıştı.

Ama tabutunun çevresine toplananların neredeyse hepsi kendisine gazeteci olarak saygı duyan ve şükran borcu olan gazetecilerdi.

Gazeteciliği yirmi yıl önce bırakmıştı. Ama o hep gazeteci olarak kaldı. Galatasaray Lisesi öğrenciliğinden beri güreşçiydi, güreşle de, güreşçilerle de ilgiliydi.

Cumhuriyet'te, Hürriyet'te en üst görevlerde çalıştığı halde, hiçbir zaman, cumhurbaşkanlarıyla, başbakanlarla, bakanlarla, enseye tokat ilişkilere girmedi..

***

O yüzden de gazeteciliği bıraktığı, bir yerde bir tek satır yazı yazmadığı halde, bu mesleğe içtenlikle gönül verenlerin gözünde ve yüreğinde hep örnek gazeteci olarak kaldı.

Onun öğrencilerinden Yalçın Pekşen aslında Kurtböke'nin yeni ölmediğini, ahir zaman genel yayın müdürleri ortaya çıktığında öldüğünü yazıyor. Belki de haklı.

Çünkü insanın birçok yaşamı olduğu gibi, birçok da ölümü var. Elbette gazetecinin de.

Ölüm son nefesini vermektir.

Ama, gazetecinin birinci ölümü gazeteciliği bıraktığında ve artık hiç yazmadığında gerçekleşiyor.

İkinci ölümü meslekte artık onun niteliklerine sahip başka gazeteci kalmadığında..

Gazeteci üçüncü ve son kez ise, unutulduğunda ve artık onu kimse anmadığında ölüyor. Cumhuriyet'in bahçesinde ve Teşvikiye Camii'nin avlusunda toplanan dost cemaat ve ardından yazılanlar gösteriyor ki, Oktay Kurtböke ikinci kez belki öldü; ama üçüncü ve son kez ölmesine daha pek çok zaman var.