Cehennem ve cennete dair...

Sevgili çocuğum" diye başlıyordu mekup "Zordur" diye devam ediyordu.

"zordur, ama direneceksin. Yıkılmayacaksın. Geri döndüğünde de dimdik ayakta kalıp, hayata düşman bütün cellatlara, yobazlara ve zorbalara inat hayattan zevk alacak ve hayata ışık saçacak gençler yetiştireceksin. En azından gençlerin yolunu açacaksın oğlum."

Başkalarına gelen mektupları okumak gibi bir huyum olmadı. Fakat Tuna öğretmene gelen bu mektubu şimdiye kadar yaklaşık 60 bin kişinin okuduğunu bildiğimden içim rahat. Kuzguncuklu Tuna öğretmeni bazılarınız tanır.

Dürüst, çalışkan, idealist genç bir adam Tuna öğretmen. Balkan göçmeni bir terzi babayla ile Iğdırlı ev kadını annenin ikinci çocuğu.

Türkiye'nin orta hâlli ailelerinin âşina yaşam koşullarında büyümüş, mahallenin en zeki ve yaramaz kızına aşık olmuş, aşk yaraları almış, ayrılıklar, ekonomik sıkıntılar, yalnızlıklar yaşamış, yani bir yanıyla hepimize benzer insanın biri.

Belki de hiçbirimize benzemeyen tek bir yanı var; o da bir salı sabahı aniden askere alınıp, bilmediği bir yöne doğru savaşa gönderilmesi.

Karanlık yolculuk
Kendisi bunu bir karabasan, annesi Zübeyde Hanım ambülansla hastaneye yolculuk olarak nitelese de sonuç değişmiyor. Tuna uzun ve karanlık bir yolculuğa çıkıyor.

Yukarıda alıntı yaptığım mektup onu kendi öz yeğeni gibi seven şair Doğan Gökay tarafından işte bu yolculuk sırasında yollanmış. Mektup şöyle devam ediyor: "Cahiller korkak olur oğlum. Işıktan ve kültürden geçen yolda her gün daha uygar ve insani bir dünya kurmak için bir avuç da kalsak bizler mücadele edeceğiz. Gençlerimiz ve çocuklarımız bu topraklarda daha özgür ve daha mutlu yaşasınlar diye mücadele edeceğiz. Başka çaremiz yok, başka vatanımız yok! "

Tuna öğretmen o uzun ve çok zor yolculuktan yorgun ama sağ olarak evine döndü. Arasıra Kuzguncuk'a uğradığımda bir kahve içimi buluşuyor ve sohbet ediyoruz.

O, özel yaşamıyla ilgili konuşmuyor, ben de zaten soru sormasını sevmem. Fakat onu sağlıklı ve kendisiyle barışık bulduğumu itiraf etmeliyim. Son buluşmamızda üzgün olan bendim. Tuna öğretmen teselli etti beni.

Ülkemizin güç yetişen aydınlık insanlarımızdan birini daha: Ahmet Taner Kışlalı'yı söndüren köstebekler nedeniyle kederliyim. Artık öfkelenmiyor, çok kederleniyorum.

Bir insanın nasıl zor yetiştiğini, bilgi ve duygu birikiminin yıllar boyu nasıl emekle üstüste dizildiğini anlayacak yaşa gelmenin kederi bu.

Keder kokusu
Bu kedere öfke dokunamıyor bile... Oysa bu hafta sizlere ışıl ışıl bir yeryüzü portresi hazırlamıştım ama elimde kaldı. İşi gücü bırakıp, çok bunaldığımda, kendimi yalnız hissettiğimde hep yaptığım gibi Kuzguncuk'a Tuna'yla buluşmaya gittim. O anladı tabii. Sormadı.

Zaten o da keyifli değildi. Keder bulaşıcıdır. Bulaştığı sırada Tuna öğretmen cebinden şair Doğan Gökay'ın yazdığı mektubu çıkartıp bana uzatıyor. Ben okurken o denizi seyrediyor, bekliyor. Sonra kahvelerimizi tazeliyoruz, konuşmadan sessizce oturuyoruz. Havada derin bir keder kokusu var artık.

Teslim olmamalı
Akşam çökerken ayrılmak üzere kalkıyorum. "Bana ilk sen söylemiştin ya," diye içini çekerek konuşuyor Tuna. "Hani cehennemin cennete dahil olduğunu. İşte zebanilerle melekler yanyana, burada, yanıbaşımızda ve bu dünyada... Kötülüğe ve kedere teslim olmamalıyız." Başımı sallıyor ve sessizce ayrılıyorum. Eve dönerken bir roman kahramanının yazarına yıllar sonra yardım edebiliyor oluşundaki mucizeye yarım yamalak gülümsüyorum.

Yaşam devam ediyor ve aslolan onurlu, başı dik yaşamaktır. Onurlu ve başı dik yaşatmaktır. Başımız sağolsun, dik olsun ve bu son olsun!