Yazmayacaðým, bir daha deprem yazmayacaðým," diyorum ama duyduklarýmý sizlerle paylaþmak istediðim için hiçbir zaman sözümde duramýyorum. Hatýrlarsanýz çarþamba günkü yazýmda artýk deprem haberlerinden mümkün olduðunca yüzeysel bahsetmeye çalýþacaðýmý yazmýþtým. Ama bir kez daha kendi kendimi yalanlýyorum.

Ve tabii bundan dolayý kendi kendime çok kýzýyorum.

Deprem felaketi tabii ki hepimizin yaþantýsýnda kolay unutulacak bir olay deðil; ona katýlýyorum. Hepimiz yaþadýk...

Öyle birkaç günde her þeyin tekrar eskisi gibi olmayacaðý da muhakkak.

Korkusuz, endiþesiz günlere dönmek de mümkün deðil tabii. Ve mutlaka hiçbir þey olmamýþ gibi "lay lay lom" davranamayýz kuþkusuz.

Depremin ne zaman nasýl ve nerede olacaðýný bilsek, o zaman zaten tedbir alýrýz! Allah hepimize bir akýl vermiþ. Eðer bu aklýmýzý sakin, salim bir kafayla düþünüp deðerlendirirsek, bazý þeyleri daha olumlu karþýlayabiliriz.

Biliyorsunuz pazartesi günü, merkezi Ýzmit olan birkaç artçý deprem daha yaþandý.

Ve Ýstanbul'da da hissettik. Ama bunlarýn olacaðýný zaten biliyorduk.

Bu konuda uzmanlar gerekli uyarýlarý yaptýlar!

Ama tüm uyarýlara raðmen son olayda tam 175 kiþi daha ciddi bir þekilde yaralandý.

Deprem anýnda insanlarýmýz telaþa kapýlýp, yine kendilerini pencerelerden, binalarýn tepelerinden aþaðýlara attýlar, korkuya kapýlýp merdivenlerden yuvarlandýlar.

Hiç kimse kýzmasýn; mutlaka ayný korkuyu tekrar yaþamak korkunç bir þey. Ayný telaþý yaþamamak mümkün deðil.

Herkese hak veriyorum. Ama ne olur bana kýzmayýn, beni yargýlamayýn; Allah'ýnýzý severseniz biraz daha yavaþ, biraz daha dikkat. Gözünüzü seveyim: Hayat bu kadar ucuz deðil.

Biraz daha sükžnetli olmaya çalýþalým. Telaþa kapýlýp; "Ne olacaksa olsun," dercesine, hayata küsmüþ gibi, olumsuzluklara bu kadar çabuk þapka çýkartýp pes etmeyelim.

Bu evrende hiçbirimiz yýldýzlarýn gökyüzünden yere indiði günü görecek kadar uzun yaþamayacaðýz.

Ama dünyada kendimize ait olan zamanýmýzý da öyle kolay kolay harcamayalým.

Bir örnek vermek istiyorum. Geçenlerde bir yemekte masamýzdaki hatýrý sayýlýr iþadamlarýndan birisi anlattý.

Ünlü iþadamýmýz, Japonya'daki iþ seyahatinde beraber çalýþtýðý kiþiler tarafýndan þehrin ünlü restoranlarýndan birisinde yemeðe davet edilmiþ. Güzel bir kokteylin ardýndan yemek için masalara geçilmiþ.

Atmosfer güzel, yemekler harika. Sohbetler almýþ baþýný giderken bir anda etraf sallanmaya baþlamýþ.

O bir anda panikleyip, þaþýrmýþ bir vaziyette; "Ne olacak?" diye beklerken, adamlar gayet sakin, hiç oralý olmamýþlar bile.

Masanýn üzerinde yuvarlanan bardaðý düzeltmiþ, eðilip yere düþen kül tablasýný alýp masanýn üzerine koymuþ, hiçbir þey olmamýþ gibi baþlamýþlar kaldýklarý yerden yemeðe devam etmeye.

Ünlü iþadamý, etraftaki diðer masalara da bakmýþ; kimsede ne telaþ var, ne korku.

Arada bir baþlarýný kaldýrýp etrafa þöyle bir bakýyorlarmýþ, o kadar.

Yani kýsacasý artýk depremler Japonlar'ýn günlük yaþamýnda su içmek, yemek yemek, nefes almak kadar doðal bir þey olmuþ.

Düþündüm tabii... Eðer yaþadýðýmýz topraklar üstünde deprem, hayatýmýzýn önlenemez gerçeklerinden birisi ise bilinçsiz yapýlaþmalarýn, felaketin boyutlarýný artýrdýðýný, hatta cinayete dönüþtürdüðünü inkâr edemeyiz.

Deprem kuþaðý üzerinde bir ülke olduðumuza ve fay hattýnýn ne zaman ne yapacaðý belli olmadýðýna göre hepimiz; sallanmalara alýþýk olarak yaþamaya baþlasak diye düþünmeye baþladým.

Tabii bir þartla: Eðer ülkemizi yönetenler, bizlere de Japonya'daki gibi binalar ve evler yapýlmasý konusunda giriþimlerde bulunurlarsa...