Uzun bir süre önce yine yazmıştım; "İkidebir ortaya atılan darbe söylentileri çok rahatsız edici" diye. Ve eklemiştim "Sanıyorum bundan en çok askerler rahatsız oluyorlardır. Çünkü eninde sonunda darbe çok kötü bir şey olarak sunuluyor ve sanki askerler ülkeye kötülük yapacakmış izlenimi yaratılıyor. Bundan askerin sıkıntı duymaması mümkün değil."
Peki "darbe" sözleri ikidebir niçin ortaya atılıyor? Ya da niçin bir müdahale olması ihtimalini çağrıştıracak ifadeler kullanılıyor?
Çünkü sivil yöneticiler basiretsizliklerini, yeteneksizliklerini ve beceriksizliklerini başka türlü örtecek çare bulamıyorlar.
Sivil yöneticiler bu açmaza düştükleri için de, kamuoyu bunalımdan kurtulmanın çaresi olarak "güvenilir" bir otoriteye bel bağlıyor.
Daha bu hafta sonunda Meclis'te "vahim" bir olay yaşadık. Faziletli kadın milletvekilinin Meclis'e başı bağlı olarak girmek istemesi, tüm televizyonlardan canlı olarak yayınlandı.
Koca Meclis, DSP dışında, sessiz sakin otururken, herkesin gözü ister istemez "askerleri" aradı. İnanın, eğer üniformalı biri, Merve Kavakçı'yı kolundan tuttuğu gibi Meclis'in kapısına koysaydı kendisine kimse karşı çıkmayacağı gibi, yürekten de desteklenecekti.
Ve çok açık söylüyorum, hiç kimseye de "Neden böyle düşünüyorsun, burası Meclis, askerin ne işi var burada?" deme hakkını da kendimizde bulamayız.
Çünkü ne yazık ki, bu görüş halkın düşüncesinde yer etmiş durumda. Bunda da en büyük suç, bizzat sivil yöneticilerde, milletvekillerinde, bakanlarda, başbakanlarda ve hatta cumhurbaşkanında.
Şöyle geçirdiğimiz günlere dönüp bir bakın; en yetkili ağızlardan "darbe" söylentilerinin nasıl yayıldığını, bunun kimi zaman bir talep, kimi zaman da "korkutmaca" olduğunu hatırlayacaksınız.
Bugün bazı aydın! çevrelerde "atanmışlar-seçilmişler" tartışması yapılıyor. Atanmışların, seçilmişler üzerindeki baskısından, hatta dayatmalarından söz ediliyor.
Ama dönüp gerçeğe baktığımızda, pekçok baskı ve dayatmayı bizzat seçilmişlerin talep ettiğini, görüş ve fikirlerini açıklarken "atanmışlara" yaranmak için çaba harcadıklarını görüyoruz.
Başa çıkamadığı her sorun karşısında "asker böyle istiyor" kolaycılığına sapanlar, hem ülkede gerginliğin artmasına hem de zihinlerin bulanmasına neden oluyorlar.
Asker bizim askerimiz. 900 bini aşkın personeli, eş, çocuk ve yakınlarıyla 4 milyona ulaşan büyüklükte halkın bir kesimi. Asker de son seçimde oyunu kullandı ve sivil otoritenin oluşmasına katkıda bulundu.
Demokrasi "umacılar" göstererek değil, tüm kurum ve kuralları işletilerek korunur.
Türban sorunu da, hükümetin kurulması da, reformların yapılması da "güç çağrıları" yapılarak değil, aklın yoluyla, sağduyuyla çözülecektir.
Bunu bizde sık sık görüyoruz. Kurallar önce bir kere için bozuluyor, sonra da yol oluyor. Daha da vahimi alışkanlık yaratıyor ve bir bakıyorsunuz kuralsızlık kural haline gelmiş. O zaman "yapanın yanında kâr kalıyor" inancı herkesin ideali haline geliyor.
Geçen hafta dikkatimi çeken, ancak fırsat bulup yazamadığım bir konuyu dile getirmek istiyorum.
Gaziantepspor- Fenerbahçe maçında, saha üzerinde garip işaretler görünüyordu. Bunlar belli ki bir gün önce yapılan 23 Nisan törenleri için çizilmişti, ki öğrenciler gösteri yaparken yerlerini bilsinler diye.
Bu işaretler maç saatine kadar silinememiş. Oysa uluslararası futbol kurallarına göre, maçın yapılacağı alanda saha çizgilerinin dışında hiçbir işaret olmaması gerek.
Peki o çizgilerin olması maçın sonucunu etkiledi mi? Elbette hayır, ama göz göre göre kural çiğnendi. Genel inancımız gereği "Canım ne var bunda, maç oynandı geçti işte" dedik.
Kural gereği maçın hakeminin "Bu çizgileri temizleyin, yoksa maçı oynatmam" demesi gerekti. O demedi. Saha kenarındaki komiser ses etmedi, maçı izleyen vali, belediye başkanı, klüp yöneticileri ve basın mensupları "Böyle olmaz" diye tepki göstermedi.
İşte size ülkemizde niçin pekçok şeyin "laçka" olduğunu gösteren somut bir delil.
