Yönetim ve senaryo: Carlos Saura/ Görüntü: Vittorio Storaro/ Müzik: Lalo Sciffrin/ Oyuncular: Miguel Angel Sola, Cecillia Narova, Mia Maestro, Juan Luis Galiardo/ Fransız-Arjantin ortak-yapımı.
Tango... Müzik ve dans olarak tango... Bunca akıma, bunca yeniliğe karşın hâlâ modası geçmeyen, romantiklerin eski bir gönül yarası gibi hep bağırlarında taşıdığı, sinemanın sessiz dönemde, Valentino ile birlikte Latin cazibesinin ayrılmaz bir parçası olarak tanıttığı ve bunca yıl sonra çeşitli filmler aracılığıyla yeniden ve sürekli olarak ele alıp işlediği tango...
Evet, tango... Bir müzik türü, bir dans gösterisi, bedenlerin gizemli bir birleşme tarzı... Ama, aynı zamanda, bir toplumun yaşama biçimi, dış dünyayı algılama araçlarından biri, içine erotikten politiğe her türlü mesajı sığdırdığı bir geniş ve engin alan...
Carlos Saura tüm bunlar bilincinde olarak yola çıkmış. Kapağı Arjantin'e atmış, İspanyol yönetmeni. Orada, bu müziğin temsil ettiği ulusal duyarlılığa katılmayı denenmiş, en usta dansçıları, en çekici kadınları, en hoş mekanları aramış ve bulmuş.
Ve "Carmen" veya "Kanlı Düğün"le flamenco dansı-müziği için yaptığına benzer biçimde, bizlere tangonun tüm olası anlamlarını sunan bir film yapmak istemiş. Ve büyük ölçüde başarmış...
Bir tür yapay-entrika (bir tango gösterisi tasarlayan ünlü bir yönetmen, bir yandan duygusal, öte yandan toplumsal engellere çarpar), Saura'nın filminin görünürdeki akışını oluşturuyor. Ama bu filmin yüreğinde tango var: Müzik ve dans olarak tango. Ve onun bireysel duygulardan toplumsal mesajlara herşeye sözcülük etme yeteneği. Öyle ki, faşizm-sonrası rejimin önde gelenleri bile, gösterinin içerdiği siyasal anlamlara hoşgörüyle bakınıyor ve yasaklamalara kalkışıyorlar. "Tango", bu gürültü, aksiyon, şiddet ve özel efekt çağında insana ilaç gibi gelen zengin bir gösteri, ruhlarımıza şelâle gibi akan bir film. Ve herşeyden önce tangoseverler, yani gerçek romantikler için...
Bir hüzün baladı: Hilary ve Jackie
Sinema, fiziksel veya ruhsal hastalıklarla boğuşan müzikçilerin yaşamına sık sık eğilmiştir. Besteci öyküleri bir yana, ünlü icracıların trajik yaşamları da aktarılmıştır: uçak kazasında ölen şarkıcı Jane Froman 'Kalbimin Şarkısı,' alkolik şarkıcı Lilian Roth 'Yarın Ağlayacağım,' çocuk felçli soprano Morjorie Lawrence 'Kırık Melodi' ya da yakın bir örnek, bunalımlı piyanist Davit Helfgott 'Shine' filmlerine konu olmuşlardır.
Multi-sclerosis (doku sertleşmesi) nedeniyle 42 yaşında hayata veda eden, çellonun yüzyılımızdaki en usta icracılarından, İngiliz Jacqueline Du Pre'nin öyküsünü anlatıyor bu film. Sanatçı üzerine bir aile bireyince yazılan bir kitaptan yola çıkarak... Bir yandan onun büyük yeteneği, ani ünü ve hastalığıyla birlikte konserlerinde yaşadığı karabasan... Öte yandan, çok küçük yaştan beri flütçü olarak erken ve büyük başarı kazanan kızkardeşi Hilary'yle olan inişli-çıkışlı ilişkileri... Erkeklerle sağlıklı dostluklar kuramayan Jackie'nin sonunda Hilary'nin yakışıklı kocası, orkestra şefi Kiffer Finzi'ye tutulması ve onu kardeşiyle paylaşmaya başlaması...
Film, iki kadını eksen olarak alan iki temel bölümden oluşuyor. Böylece olayları iki ayrı açıdan görüyor seyirci... Tanınmış tiyatro yönetmeni Anand Tucker'in ilk sinema denemesi, karmaşık yapısına egemen olan son derece duyarlı ve hüzünlü bir filmle sonuçlanıyor. Hele, açılış sahnesiyle bütünleşen o final, sanırım yıllarca unutulmayacak...
Aynı zamanda da, görkemli bir müzik filmi bu... Elgar'ın çello konçertosu başta, bu sazın hazinelerini çok iyi kullanıyor ve konser denen olayın sanatçıya yansıyan ürkünç yüzünü ortaya koymayı da başarıyor.
