Benimki biraz tuhaf bir şöhret değil mi?

- Sinemanızla ilgili eleştirilere niye bu kadar tahammülsüzsünüz? Özellikle Hokkabaz'dan sonra çok gergindiniz...
- Çok olağandışı reaksiyonlarla karşılaşıyorum. Ben kendi seyircime yapıyorum işlerimi, insanların bunu ayırt etmesini istiyorum, herkes fikir söylesin diye yapmıyorum. Söylemeleri olağandır tabii ama benim de reaksiyonlarım onlarınki kadar doğal gelmeli. Bir de çok fazla dervişlik bekliyorlar; eller önde "Evet haklısınız," dememizi istiyorlar.

- Şöhretinizin yaptığınız işleri de etkilediğini düşünüyor musunuz?
- Çevremizdeki insanlarla şöhretimi yaşamıyorum ben. Yani "Çocuklar sakın benim şöhretimden olmasın," demiyoruz.

- Bunu siz söylemiyorsunuzdur belki ama bende oluşan duygu bu...
- Bende de uyanan duygu bu! Ama ben o kadar da şöhretli olduğumu zannetmiyorum, yani "Ben işimle gündeme gelmek istiyorum," cümlesi var ya, ben onun tam göbeğinde yaşıyorum işte. İşimden başka şöhretime vesile olacak bir şey de yok.

- Yapmayın! Yoksa bir süre sonra kendinize yabancılaşıyor musunuz?
- Ama birazcık tuhaf bir şöhret değil mi bu? Ben mesela yalnızca tiyatro sahnesinde sahneye çıktım, bir televizyon karakteri değilim, programlara çok nadir katılıyorum. Yani televizyonda görülen, her duygusundan haberdar olunan, bütün fikirlerini anlatan falan birisi değilim.

- Bu anlamda ilk olduğunuz için belki de bu kadar şöhretlisiniz!
- Belki de haksız bir şöhret olabilirim (gülüyor) Yok, iyi olduğum için, onu biliyorum! Ama tanınmış olmak herkese sizinle ilgili yorum yapma hakkını veriyor ve bu da dayanılması zor bir şey. Olmasın diyemeyiz, bundan istifa da edemezsiniz, yarın mesela gazeteye ilan verip, "Merhaba ben Cem Yılmaz. Şu ana kadar yaşadığım şöhretten yarın itibariyle istifa ediyorum, lütfen beni yarın sokakta görünce cep telefonuyla fotoğraf çekmeyin," gibi bir ilan veremem.

- Vermek ister miydiniz?
- (kahkahalar) Yok, ama gerçekten cep telefonlarına kim fotoğraf makinesini yerleştirdiyse o adamı ve annesini çok tanımak isterim. İkisi de önemli insanlar...