|
 |
 |
 |
Roger Waters'da taşkınlık yaptım
Geçtiğimiz salı kaşamı Kuruçeşme Arena muhteşem bir konsere sahne oldu. Her yaştan insan hiçbir şeyi umursamadan Roger Waters'ın unutulmaz şarkılarını söyledi
Hayatınızı değiştiren belli başlar anlar vardır. Tabiri caizse bayır aşağı yuvarlanan taşın bir şeye çarpıp sağa sola savrulduğu, yeni bir rotaya girdiği anlar. Ya da suyun bir şeye çarpıp bir anda yatak değiştirmesi gibi düşünün. 1982 yılında bir gün çoğu zaman yaptığım gibi çocukluk arkadaşım Volkan'ın evine gitmiştim. Genellikle bisiklete binip mahalleyi turladığımız, basket maçı yapıp terli terli kola içtiğimiz dönemler. Salonda bir koltuk var. Üzerinde bir gitar, yanında da bir şarkının notaları. Bunlar Erol Abi'ye ait şeyler. Bizden yedi- sekiz yaş büyük ve süper 'cool' bir insan. Önce gitara baktım, çalmaya çalıştım beceremedim. Sonra notalara baktım. Sanki uzay alfabesi, hiçbir şey anlamadım. Üzerinde Pink Floyd /Mother yazıyor. Merak ettim. "Ben bu yazan şeyi okuyamıyorum ama okumam lazım galiba," dedim nedense... Gitar çalmaya böyle başladım. Pink Floyd'un Mother'ını çalmak için. Müziğin iyi bir şey olduğunu, hayatta bir sürü sıkıcı şeyle uğraşırken güzel bir şarkı dinlemenin, o şarkıyı algılayacak düzeyde bir müzik kültürüne sahip olmanın önemini oradan başlayarak anladım. Zehri orada tattım.. Pink Floyd'un tüm albümlerini ezberlemem ondan sonra oldu. Türkiye'de 14 yaşında genç bir dimağın İngiltere'de müzik yapan bir insanla, neredeyse telepatik bir bağ kurması normal midir? Bilemiyorum. Umurumda da değil.
KELİME KELİME HATIRLADIM
Hayatımla ilgili diğer bütün gereksiz detayları atlayarak geçen salı gününe geliyorum. Roger Waters, Pink Floyd'un solisti, neredeyse sevdiğim tüm Pink Floyd şarkılarının bestecisi. Sesi kulaklarıma yer etmiş, sözleri beynime işlenmiş... Sahneye çıktı, The Wall'un açılış parçası In the Flesh'i çaldı. En son kim bilir kaç yıl önce dinlediğim bir parça. 'Hard disk'e kaydetmişim ama masaüstünde değil, derinlerde bir yerde duruyormuş. Kelime kelime hatırladım. Sağda solda beni esefle izleyen gözleri umursamadan, taşkınlık yaparak söyledim. Evet, taşkınlık yaptım. Şarkı bittiğinde sesim kısılmış biram dökülmüştü. Ardından Roger Waters sahnede bir tabureye oturdu. Eline siyah bir akustik gitar aldı. Ve Mother'ı çalmaya başladı. Benim tüylerim bu satırları yazarken bile diken diken oluyor. Bugüne kadar çok ama çok konser izledim. Yurtiçi ve dışında bugün efsane olmuş ya da yarın efsane olmaya aday onlarca grup ve müzisyen gördüm. 80 bin kişilik konserlerde bulundum. Sadece 80 bin kişiye konser vermeye alışmış isimleri, barda 10 kişiye çalarken izledim. Bir konserin iyi ya da kötü olduğunu söyleyebilecek düzeyde olduğumu söyleyebilirim. Ve diyorum ki, şu ana kadar izlediklerimi, bugüne kadar bu konserler hakkında yazdıklarımı bir kenara, bu konseri ise başka bir tarafa koyun. Ve yine diyorum ki, bu söylediklerim tamamen sübjektiftir. Çünkü insanın hayatı ve o hayatın fon müzikleri tamamen sübjektifdir.
ACAYİP DUYGULARLA KALA KALDIM
Roger Waters konserin ilk yarısında Final Cut albümünden Southampton Dock ve The Fletcher Memorial Home'u çaldı. Wish You Were Here albümünden (ki en sevdiğimdir) Shine On You Crazy Diamond, Wish You Were Here ve Have a Cigar'ı seçti. Arkadaki dev ekranda Syd Barrett'ı anmayı unutmadan... Animals'tan Sheep'i hayli uzun çaldı. Tüm şarkılar albüm versiyonlarının neredeyse aynısıydı. Kısa bir aranın ardından grup The Dark Side of The Moon albümünün tamamını baştan sona çaldı. Time ve Us and Them'de kendimden geçip yanımdaki (nereden nasıl geldiğini anlamadığım) iki adet uzun saçlı Fransız kardeşimle bağırarak söyledik. Ardından tabii ki Roger'ı bırakmadık, bise çağırdık. The Wall girince ortalık yıkıldı. Ardından Is There Anybody Out There ve Comfortably Numb'la hadise sona erdi. Bana kalırsa, bu tarz bir konserin en iyi yanı her yaştan insanın kimseyi umursamadan bağıra çağıra şarkı söylemesi. Bir-iki 'kokoş' insan da görmedim değil. İçkileri dökülmesin diye, konserde eğlenen insanları azarlayan gelmesin kardeşim bir daha. Bak söylüyorum, Whitasnake'de de aynısı olacak. İtiş kakış sevmeyen, DVD'si var, onu alsın evinde izlesin, ayak altında durmasın. Roger Waters ve ekip konser sonunda sahne arkasından doğruca kendilerini bekleyen tekneye bindi. Bu arada alanı boşaltanlar elemanları çığlık çığlığa selamladı. Kaptan da canavar sirenle eşlik edince vatandaş bayağı eğlendi. Ben acayip duygular içinde kala kaldım. İyi müziği dinleyip ayırt etmek, bisiklete binmek gibi. İkisi de çocukken öğreniliyor ve bir daha unutulmuyor.
MEHMET TEZ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
