yakışıklı ses...hala inanmak zor ölümüne... yaşam bir nefese bağlı..

Hiç yakıştıramadım yıllarını tiyatroya vermiş bir sanatçıya;Nazım'ın şiirlerini,bir yudum insanı... daha da bir anlamlandıran o muhteşem sese,babacan kişiliğe ölümü-hele hele böyle bir ölümü.Hiç yakıştıramadım bir kadına(ki ona kadın-insan gibi tanımlamalarda bulunmak ne kadar doğru!)iyi-kötü 7yılı paylaştığı insanı sırtından vurmayı.Gel de isyan etme,gel de "nasıl,niye,tüh ya,kahretsin..."deme.Dünyaya gelmek bu kadar zorken,gitmek bukadar kolay olabiliyor işte.Televolelerin,uçan kuşların baştacı ettiği,artık kolayca "sanatçı" denilen şeylerin arasında zaten böyle insanların sayısı okadar az ki işte onları da böyle saçma sapan sebeblerden kaybedioruz.Ne hakkı vardı Banu denilen yaratığın kamyonu oyuncusuz bırakmaya;bizleri Nazımın şiirlerini-nice bir yudum insanların öykülerini o buğulu ses eşliğinde dinlemekten,arkadaşlarını ise mümtaz bir dostan yoksun bırakmaya!Ne hakkı vardı evlatlarını babasız,anne babasını evlatsız bırakmaya.Banu nasıl ödüyecek bunun bedelini?Nuriçinde yat Üstad

Hem dost hem arkadaştın nasıl böyle birşey geldi başına kısa bir süre önce konuşmuştuk gelecektin ben hala bekliyoum ne acımasız dünya ölüm yakışmadı be gülüm sana Heleeeeeee öyle bir kadının elinden yattığın yer nur mekanın cennet sevenler kavuşur elbet