  |
|
OHAL çalışanlarının iş isteği
Bakanlar Kurulu kararıyla 1992'de OHAL bölgesi kapsamında değişik kamu kuruluşlarında istihdam edildik. Bu süre zarfında da işlerimizi güvence bilerek şehre geldik, ev bark kurmaya başladık, çoluk çocuk sahibi olduk. Ancak "5 Nisan kararları"yla işlerimize son verildi. Bir daha bizlere görev vermediler. Çıkışlarımızın verildiği tarihten bu yana şehrin değişik köşe ve varoşlarında hiçbir sosyal ve sağlık güvencesi olmadan ailelerimizle yarı tok, yarı aç yaşamaktayız.
O tarihte devlet resmen kendi eliyle meskenimizden el çektirip işlerimizden de alıkoymuştur. Yalnız bırakılan biz ve çocuklarımız; parklarda, cadde ve sokaklarda mendil, çekirdek v.s. satarak ve araba camlarını silerek geçimlerimizi sağlamaktayız.
Ne acıdır ki, bu güne kadar hiç kimse ne elimizi tutmak, ne de sesimizi duymak bile istememiştir. Çaldığımız kapılar yüzümüze kapatılmıştır. Açılan kapılar ise ya altı ayda bir 3-5 kalemden oluşan gıda yardımı olmuş veya günlük sefer tası ile verilen 3-5 kaşık yemek...
Takriben 3-4 ay önce "2004 tarih ve 7898 sayılı Bakanlar Kurulu kararı"yla 1992'den bu yana özelleştirilen kamu kuruluşlarında işsiz kalan personelin mağduriyetlerinin giderilmesine yönelik olarak yeniden yıllık azami 10 (on) ay değişik kamu kuruluşlarında çalıştırabilmesi"ne imkan sağlanmıştı. Bu karara binaen nasıl ki bu imkan 1992'den bu yana yoksulluk çeken "özelleştirme mağdurları" na tanınmışsa; sosyal devlet anlayışının adaletli, eşit ve şeffaf olması gerekliliğinden riayetle, 1994'ten bu yana çaresiz, çoluk çocuklarıyla mağdur edilen ve perişan bir şekilde yaşayan biz işsiz "OHAL mağdurları"na da tanınmasıdır.
Ali Rıza DEMİR
|
