36 kahkahanın bedeli 20 milyon

Gazeteciliğin diş kirası olarak postadan Cem Yılmaz'ın Gösteri 3&4 (Bay Müzik) adlı CD'si çıktı. Doğrusu pek sevindim. Eve gidince DVD oynatıcıya koydum. TV'nin karşısına geçerken, "Canım şart mı şova gitmek, koyarsın işte CD'yi seyredersin" diye düşünüyordum.

Alkışlar filan derken Yılmaz'ın, "Silence" sesi yükseldi hoparlörden. Sonra da kahkahalar (zaten 'zırt' dese millet gülüyor). Eeee, nerede bunun görüntüsü? Eyvah! Yine bir kanal ayarı gerekiyor? Derken jeton düştü: Bu sadece ses diski.

Piyasa fiyatı 20 milyon lira olan bu CD'yi (ikili kaseti 9 milyon) dalgınlıkla VCD filan diye satın alabilirdim yani! Ben de kendime güldüm.

Mizah filan diye basite aldığımız oluyor ama bu gülme işi ciddi bir sektör: Mizah dergileri... Fıkra kitapları... Cem Yılmazlar, Ata Demirerler, Ferhan Şensoylar... Gazetelerdeki çizgi bantlar... TV'lerdeki komedi dizileri... Radyolardaki muzip ve hazır cevap DJ'ler... Filmler... Hepsinin bir maliyeti var ve dönüp dolaşıp bunun parası tüketiciden, yani gülmek isteyen bizlerden çıkıyor.

Yakınıyor muyum? Elbetteki hayır. Ama eğer ekonomi alanında eğitim görmüş bir gazeteci olsaydım, hiç üşenmeden gülebilmek için yılda kaç para harcadığımızı hesaplamaya çalışırdım:

* Yamyamlar uçağa ne der? Konserve!.. (10 üzerinde 3 şiddetindeki bu kahkahanın bedeli 7 lira; sürümden kazanıyoruz.)

* Söyle bakalım hava soğuyunca cimriler ne yapar? Bir mumun çevresinde toplanırlar. Peki ya daha da soğursa? Mumu yakarlar... (Şiddeti 5; fiyatı 13 lira)

* Yalnızca aptallar emin olur, akıllılar her zaman kuşkucudur. "Emin misin?" Kesinlikle!.. (6 şiddetinde; 15 lira.)

FİYATLAR EL YAKIYOR

Bizde hesap kitap işi pek gelişmemiştir. Kapitalizmi yeni yeni öğreniyoruz. Batı'da ise böyle değil. Örneğin mizah danışmanı Malcolm Kushner'ın hesaplamalarına göre 2001 yılında Amerikalılar'ın gülmek, kıkırdamak, gülümsemek için ödemeleri gereken para, bir önceki yıla göre yüzde 2.9 artmış. Kitaplar zamlanmış, diziler daha yüksek fiyata kontrat yenilemiş...

Bu ilginç bir veri. Çünkü 2001'de ABD'de hem ekonomik durgunluk vardı, hem de yıl sonuna doğru 11 Eylül gibi bir felaketle karşılaştılar. Bu şartlarda talebin azalacağını, dolayısıyla da mizah fiyatlarının düşeceğini düşünebilirsiniz. Halbuki tam tersi olmuş işte... Bizde de bu yönde bir ip ucu olduğu söyleniyordu: Krizin yoğun günlerinde, 2001 yazında, işsiz kalmış kentli profesyoneller, CNBC'de Seinfeld adlı komedi dizisini izliyorlardı.

Peki gülüyoruz da ne oluyor? Hayatımız değişiyor mu? Ekran karşısında attığımız kahkahalar yatak odalarına, iş yerlerine filan taşınabiliyor mu? Ne gezer!.. Adamın dediği gibi: "Şiddet filmlerinin, sokaktaki şiddeti doğurduğunu söyleyenleri anlamıyorum. Ekranlar komedi programı dolu ama sokakta herkes somurtuyor."

Bunları yazdığım için mizahtan vazgeçmeyi önerdiğimi sanmayın. Ama tabii kime hangi espriyi yaptığın çok önemli:

Şu kıza bak, vücudu 8'e benziyor... "Ya benimki?.." Hıım; sanırım 2x4...

Dolmuş eziyeti

Minibüs tipi dolmuşlar İstanbul'da yakın tarihe kadar sekiz kişilikti. Öne bir kişi, orta koltukta üç kişi, arkada ise dört kişi otururdu. Herkes halinden memnundu. Sonra karar çıktı. Dolmuşların orta koltukları sökülüp oturacak yer sayısı üçten ikiye indirildi. Bunu yapanlar biz yolculara ne gibi bir yararlarının dokunacağını düşündüler; bilemiyorum. Ancak kesinlikle kötülük ettiler! Çünkü dolmuşlar yine sekiz kişi alıyor. İkili koltuğa üç kişi sığışılıyor. Dışta kalan yolcu tek poposunun üzerinde durumu Türk usulü idare ediyor. İndiğinde uyuşmuş oluyor.