Meğer sonbahar hâlâ "bahar havası" taşırmış İstanbul'da! Tabiatın kızıllı sarılı cümbüşüyle insan elinden çıkma hoşlukların ağırbaşlı uyumunu kastediyorum, hüzünler ve hesaplaşmalar mevsimini değil!
Bu uyumu Anadoluhisarı semtinde, Göksu'nun kıyısında buldum geçen gün...
Rastgele girip arabamı park ettiğim sessiz sokağın tabelasına baktım ki, okuduğum ad bile yetti içimi kıpırdatmaya: Kızılserçe Sokağı...
Bir belediye otobüsünün altında kalmaktan zor kurtarıp kendimi, (neden bu otobüsler Boğaz'ın dar ve virajlı yollarında sürücülerine "ralli" heyecanı yaşatırlar?) Hisar'ın yanıbaşındaki kahveye indim. Bakıra çalmış yapraklara sürtünerek Kömürcü Hasan'ın teknesinin yanıbaşındaki masaya kuruldum.
Bir türlü denizin ufuklu tatlarını bulamam Boğaz'da.
Fakat onun deniz görünmeyen kuytuluklarında psikoterapist kılığına bürünmüş bir şehirle karşılaşırım; bu sakin, alçak sesle konuşan, biraz "kıl" ama içten nazik "beyefendi"yle hoşbeşten hoşlanırım.
Göksu'nun yanıbaşındaki Dere Cafe de (onlar "c"yle yazmışlar, tercih benim değil!) işte böyle bir kuytuluk!
Yakındaki Spor Yüksekokulu'ndan gençlerle oturduk bir ara. Onlar arkamızdaki asmalığın üzerine düşen güzelim sonbahar ışığının farkında mıydılar, bilmiyorum. Çünkü "ülkemizde bilgiye değer verilmeyişi"nin öğrenmeye çalışanların önünü nasıl tıkadığıyla meşguldü kafaları...
Haklıydılar! Yine de "benim değerimi bilmeyecekler" diye yakına söylene hayata hazırlanmak yerine, dilimin döndüğünce "ben bilginin değerini veriyorum ve bana verdiği hazzı seviyorum" diyerek öğrenmenin çok daha keyifli ve anlamlı olduğunu anlatmaya çalıştım gençlere.
Sonra kalktım, Kızılserçe Sokağı'ndan aşağıya doğru; Göksu'yu takip ederek yürüdüm.
IV. Murad'ın Kandilli'ye kadar uzanan servi ormanından dolayı Göksu'ya "Gümüş Servi" adını verdiği söylenir. Göksu'da tabii ki gümüşe çalan hiçbir şey kalmamış. Buna rağmen dünyanın kaç şehrinde böylesine gizemli, bütün tahribatlara karşı böylesine dirençli bir güzellik saklanır?..
Mezarlığın orada karşıma sokak kedileri çıktı.
Kimisi çatık kaşlı, dolgun yanaklı erkek tekirlerdi, kimisi hoppa mı hoppa dişi sarmanlar...
Sokağın ortasında Tanrısal bir armağan gibiydi yarattıkları estetik!
Sabah gazetelerde okuduklarım, uyanınca açtığım televizyon ekranının bir köşesinden kayıp giden münasebetsiz rakamlar... Hepsini unuttum!
Sonbahar hâlâ güzel bu şehirde! Çok şükür...
İlle de tartışmak gerekli midir?Elinde un yok, şeker yok, yağ yoksa, tartışarak helva yapacağımızı sanmak ne saçmalık!..
Televizyonda, ekran başında veya kamera karşısında istiyorsanız gündelik siyaseti, alkış kıyamet tartışabilirsiniz! Neden? Çünkü gündelik siyasetin bütün etkilerini gayet çıplak olarak yaşıyoruz ve yaşadığımız kadarıyla bir fikrimiz var; iyi kötü...
Popüler kültür üzerine de bir tartışmayı isterseniz sakız gibi uzatabilirsiniz. Adı üstünde popüler kültür!
Ama Diyanet İşleri Başkanı'nın sözlerinden yola çıkıp "Müslüman ülkeler neden geri kaldı?" diye bir televizyon tartışması açarsanız, olmaz!
Bu ve benzeri konuları böyle tartışamayız; zaten tartışamıyoruz da! (Geriye ağızlardan saçılan köpük ve tükrükler kalıyor!)
Bunun için önce bilenleri dinlemek, bilinecekleri öğrenmek gerekiyor. (İbni Rüşd, Gazali, İbni Haldun, felsefe, emperyalizm, Cumhuriyet Devrimleri ve daha ne çok şey!.. Bunlarsız olur mu tartışma?) Bu sorunu ciddiye aldıysak, hayati önemde bulduysak belki de (ve bana kalırsa en iyisi) önce uzun uzun düşünmek gerekiyor, bilgileri ve fikirleri sergilemek, paylaşmak gerekiyor.
Ekrandan çok kitaplara yaslanmak; tartışmaktan çok düşünmeye ağırlık vermek, söylenmekten çok okumak gerekiyor.
Magazin
