İyi olduğunu sandığımız yöneticileri başa getiriyor ve beklentilerimiz boşa çıkınca da onları değiştirmeyi beceremiyoruz.

Bu topraklarda çabuk kandırılan, seçme refleksi kolay yönlendirilebilen insanlar yaşamakta.

Kimileri din maskesi altında halkı kandırıyor, kimileri milliyetçilik duygularını okşuyor, kimileri de hırsızlık yeteneğini beceriklilik maskesi altında gizleyerek prim yapıyor.

Sonuçta bu insanların hepsi oy almayı başarıyorlar.

Üç dört yılda bir yapılan seçimlerde halkın karşısına çıkıp, kendilerinin bile inanmadıkları her türlü yalanı söylüyor, her türlü akla ziyan vaatte bulunuyor, meydanlarda kitleleri coşturuyor ve bir kez mazbatayı cebe koyduktan sonra da halkı unutup gidiyorlar.

Taa ki, bir dahaki seçime kadar.

İçlerinde, bu halkın sersem olduğu, her şeyi çabuk unuttuğu ve gelecek seçimde laf kalabalığı yaparak yine kandırılabilecekleri yolunda değişmez bir kanaat var.

Ve ne yazık ki bu güne kadar haklı çıktılar.

Bu duvar ses geçirmiyor.

Surların dışından yükselen sesleri, feryatları, çığlıkları duymuyorlar.

Duvarın içinde "Körlerle sağırlar, birbirini ağırlar" misali, kendilerini mutlu eden bir düzen içinde yuvarlanıp gidiyorlar.

Bu yüzden Türkiye'de gerçek farklılaşıyor: Bir halkın gerçeği, bir de siyasetçinin gerçeği olarak, ikiye bölünüyor. (Buna medya gerçeği diye bir üçüncü bölüm de ekleyebilirsiniz.)

Seçim tehdidi altında olmayan siyasetçinin de halkı sürekli duymasını sağlayabilirsek tıkanıklığı aşabiliriz.

Bunun da tek yolu, bir zamanlar Yunanistan'ın yaptığı gibi üst üste seçime gitmek.

Bu ülkede her yıl seçim yapıldığını düşünün: Hangi hükümet, bugünkü ya da daha öncekiler gibi halka bu kadar sırtını dönmeyi, bu kadar sağır kalmayı ve halkı bu kadar adam yerine koymamayı başarabilir?

Surun içindeki vurdumduymazlara karşı halkın elindeki tek silah seçimdir.

O zaman gelin, sık sık seçim yapılmasını zorlayalım.