Ve iki gün sonra "uzun, ince ve yorucu bir yol" yapıp gecenin bir vakti Kaş'ta kalacağımız otele varmıştık bile.

Hikayenin aslı şu..

İstanbul'dan bir grup bedensel engelli, Kaş'ta kampa alınacak ve üç gün süreyle basketboldan yamaç paraşütüne, tüplü dalıştan kanoya kadar birçok etkinlikte bulunacaktı.. Bilim İlaçları'nın desteklediği "Asist yourself" (kendine yardım et) kampında, amaç, sınırlı sayıda da olsa bedensel engellilerin spor yapmasını sağlamak ve bu yolla fiziki, psikolojik rehabilitasyonlarını gerçekleştirmek..

Bizlere düşen görev ise "öteki hayat"ın içine girip izlenimler edinmek. Tam olarak girebildik mi, anlayabildik mi sanmıyorum ama şunu söylemeliyim ki; Hem uzak hem çok yakınımızda bir hayat var ve hiç de satır aralarına sıkıştırıldığı gibi değil!.

Kaş'taki o müthiş 24 saatte beynimin kıvrımlarına neler hapsettim biliyor musunuz?

İçtenlikle ifade ediyorum..

"Yaşama sarılma"nın ne olduğunu öğrendim biraz daha..

"Mutluluğa ve sevince giden yol"da "engel"in engel olamayacağını da..

"Bir atımlık mesafedeki ölüm riski"ne rağmen gökyüzüne kanatlanmanın göz bebeklerinde nasıl bir parıltı yarattığını bir de..

Bu arada, aylarca, hatta yıllarca tekerlekli bir sandalye ya da tek kişilik bir yatağa bağlı kalmak zorunda olmanın, genç bir insan bedenine "derviş ruhu" şırınga edebileceğini..

Ve her şeye, her "engel"e rağmen kadının, hep "kadınca" davranabileceğini..

Yine, 20'li yaşların tüm "engel"lere rağmen ne kadar delişmen, ne kadar bıçkın ve çapkın yaşlar olduğunu!

Özetle, "engel"in lügatımızdan çıkarılması gerektiğini belki de..

Evet, gencecik bir grup arkadaş, tekerlekli sandalyeleriyle Kaş'a geldiler hafta başında. Sabırla katettikleri "uzun ince ve zor yol"un yorgunluğuyla odalarına çekildiler önce..

Ve sonra, sabahın ilk ışıklarıyla sokağa çıkıp begonyaların arasına karışıp, gökyüzüne baktılar, denizi seyrettiler saatlerce.

Sıra, basket maçına gelmişti.. Giyinip, dökündüler..

Terlediler, koşup durdular.. Sarılar, turuncuları yenmişti!

Tekrar yollara döküldüler.. Az ötede gökmavisi deniz onları bekliyordu..

Keyifle sulara bıraktılar kendilerini.. Zaman su gibi akıp geçiyordu!

Ama yine "yol" vardı önlerinde,

Az ötede onları bekleyen üstü açık araçlara bindiler birer birer..

Çocuklar gibi şendiler..

Şarkılar türküler söylenerek tozlu, zorlu yayla yolları aşıldı.

Derken, Toroslar'da gün batımı.. Az sonra gökyüzüne paraşütler havalanacak..

Arkadaşlarda bi telaş, bi telaş.. Bir metre ötede uçurum.. Ama umurlarında değil, "gerginlik, korku ve telaşa gerek yok!"dediler! "Yunus Emre, sıra sende mi, Mehmet, geliyor musun, paraşüt açılıyor haydi.. Tamam tamam.. Korkmuyor musun sahiden.. Ne yaman yamaç paraşütçüsün sen!"

Ve işte, kazasız belasız bitiverdi paraşüt faslı.. Yorgunluk atmanın ve piyasa yapmanın (!) tam zamanı şimdi.. Kaş'ın yanyana duran sahil lokantalarından birinde mola verildi.. Kadehler kalkmaya, dillere nağmeler düşmeye başladı birer birer. Kahkahalar şarkılara, anılar türkülere karışıyordu.

Coşku ve mutluluk dolu müthiş gecenin bir yarısında dalış hocası Ercan Tutal ayağa kalktı ve elinde kadehiyle; "Haydi dostlar vakit tamam, uykuya.. Yarın daha çook işimiz var, derinlik bizi bekliyor"diye gürültüyü kesmeye çalıştı ama "dostlar"dinlemedi!

Öyle ya "piyasa"devam ediyordu!