Üstüne tartışmalar geldi: Bu müzik hakikaten meyhane edebiyatı mıdır, değil midir?

Birkaç yıl öncesine kadar Asmalımescit'in tanınmış meyhanelerinde her gece Puccini ve Verdi'den aryalar seslendirildiğini, herkesin bir ağızdan ve gönülden "Off.. offf!" çektiğini de bilirim. Ne yapacağız şimdi?

Cumhuriyet'in ilk yıllarında kültür sanatta bir yeniden yapılanma, hatta "yoktan varetme" çabalarına bağlı Doğudan geleni itme, Batıdan geleni çekme politikası uygulandı. Tamam!

Bunu daha ileri götürmek yanlıştı. Yanlıştan dönüldü. Ne var ki, bazı sanatçıların zihinleri ve kamplaşmalar en baştaki mevzilerinde kaldı.

Rejimin resmi müziği çok seslidir. Bunda gariplik yok!

Ancak bu toplumun müziğinin ne olduğuna gelirsek, çoook tür var; çoook zevk, çoook tercih var! Ne güzel! Ve nereden gelirlerse gelsinler, kaynakları ne kadar uzak veya yakın olursa olsun, hepsi bu toplumun müziğidir. Yeter ki, sevenleri olsun!

Meyhane meselesine gelince; çok yol geçildi bu alanda!..

Nicedir "türkü barlar" türedi şehirlerde. Eee! "Halk müziği bar edebiyatıdır" mı diyeceğiz şimdi de?

Bazı kafaların hâlâ "ülkenin ücra köşeleri" saydıkları yerlerde binlerce kişinin doldurduğu konser alanlarında Anadolu Rock denilen bir türün tınılarıyla kafalar bir aşağı bir yukarı sallanıyor.

Ve çok genç tanıyorum ki, Beethoven'a büyük bir zevkle hard rock muamelesi yapıyor; Mahler'den heavy metal tatları alıyorlar (ne kadar da tutarlı aslında, laf aramızda!) ciddi ciddi!

Kodallı gibi düşünenler Klasik Batı Müziği'nin yüksek özelliklerini vurgulamak istiyor ve bir anlamda "bu müzikle ahlanıp oflanmaz ama Türk müziği ah of müziği!" demek istiyorlarsa, burnundan kıl aldırmayan klasiksever Milan Kundera'nın şu yorumunu hatırlatırım: Bütün büyük bestecilerin senfonilerinin adagio'ları göz yaşartıcı bir kitsch özelliği taşır. Adagio'ları "müziğin budalalığı" olarak adlandırır ünlü romancı...

Neyse...

Düşünüyorum da... Ya müzik olmasaydı!..

Tartışacak konular yine bulurduk, ama bizi içimizde uzak planetlere kadar alıp götürecek şeyi nereden bulurduk!