Bunu farketmekten... Farkettikten sonra da kendine itiraftan uzun süre kaçınıyor insan.

Hoşlanmak, hoş bulmak özünde sosyal nitelikli bir hesaplaşma! Referansları sosyal!

Sevmek ise alabildiğine özelleştirilmiş, hem yüreklere hem de ilişkilerin "kuytu mağaralarına" kapatılmış bir duygunun adı artık. Orda kaldığı sürece sorun yok! Fakat televizyon başından kalkıldığında; yatağın ateşini söndürmek üzere duş kabinine gidildiği sırada; erotik oyunculuklar yerini tırtıklayıcı tahakküm tartışmalarına bıraktığında... Güzel gözlerin bebeklerindeki buz grisi; güzel sözlerdeki düğmesine basılmış teyp havası hemen dikkat çekiyor!

Yukarıda anlattığım genç kadının da sevgilisiyle arası iyi; ama sadece sevgilisi olarak... Buraya dikkat!

Yoksa sokaktaki biri olarak artık ondan hoşlanmıyor ve bu gerçekle yüzleşmekte zorlanıyor!

(Evlilikleri katmayın bu konuya! Evlilik hoşlanmadan sevebilme; sevmeden hoşlanabilme "sanatı"nın uyumlu biçimde sahneye konduğu tek mekândır. Israrla kendisini aşk sanan modern ilişki, bu uyumu yitirmiştir!)

Neden daha çok kadınlarda rastlanıyor bu duygu ve kafa karışıklığına diye sorabilirsiniz? Neden erkeklerde çoğu kez aynı çelişkiye pek rastlanmıyor?

Bunları sorabilirsiniz içinizden. (Ne alemi vardı aşkın meşkin şiiri üzerine yazmak varken bu kadar yırtıcı alanlara el atmanın? Değil mi?)

Erkekler "Allah'ın emri" gibi hoşlanıyorlar kadınlardan! Onlar için önce hoşlanmak geliyor çoğu kez, sonra sevmek!

Fakat kadınlar öyle mi? Bazen kadınlar sevginin kanatlarını kuşanıp uçmaya başladıktan sonra adamların huyunu suyunu unutuveriyorlar...

Bir de, son sözü var genç kadının, önemli! "Onu tanıdığımda kötü günlerimdeydim, varlığı bana çok iyi geldi!"