 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
  
Ordunun siyaset yapması: Fikir piyasasında haksız rekabet
Aslında Cevat Bey de aynı tehlikeyi görmektedir. Ama buna rağmen, ülke koşullarının, ordunun önüne getirip dayattığı görevden kaçmasını imkansız hale getirdiğini; ülkesini seven subayların, orduyu yıpratmak pahasına da olsa, bu fedakarlığa katlanmak zorunda olduklarını düşünmektedir.
Burada dikkat çekici nokta Ragıp Bey'in muhalefetini oturttuğu zemindir. Ragıp Bey, askerin politikaya bulaşmasına esas olarak orduya zarar vereceği için karşı çıkmaktadır. Salı günkü yazım üzerine gelen okur mektuplarından biri bana kitabın o bölümünü hatırlattı.
Mektup şöyle başlıyordu: "Başıboşluk başlıklı yazınızda, ordunun politikaya müdahalesine karşı çıkıyorsunuz. Aslında, sanmayın ki bunu sadece siz aydınlar istiyorsunuz. Şerefli ordumuzun bütün subayları, ordunun siyasete bulaşmasının bu kutsal kurum için ne büyük bir tehlike oluşturduğunun farkındadır ve bu yüzden de ordumuz tarihi boyunca siyaset dışı kalmak için elinden gelen gayreti göstermiştir..."
Ve şöyle sürüyordu: "...Ama buna rağmen ben sizin, işadamlarına, sivil toplum kuruluşlarına ve aydınlar olarak kendinize tanıdığınız bir hakkı -siyaset yapma hakkını- neden askerlere tanımadığınızı, neden bunu antidemokratik bulduğunuzu anlayamıyorum ve hak vermiyorum. Sivil toplum kuruluşlarının bu ülkenin yönetimi hakkında fikir yürütme hakkı var da neden o sivil toplum kuruluşlarından bin kat daha önemli bir görev yüklenmiş olan ordunun böyle bir hakkı olmasın?"
"Ordu siyaset yapmamalıdır, çünkü bu orduyu yıpratır" Merkeze orduyu alan bu anlayış, dolaylı olarak içinde şu fikri de barındırmıyor mu: Eğer orduyu yıpratmayacak olsaydı, Türkiye için en iyi siyaseti de onlar yapardı; ama yapmamalıdır, çünkü ordunun ayrı bir misyonu vardır... Oysa bizim asıl ilgi alanımız bu olmamalıdır. Demokrasilerde orduya siyaset yasağının asıl sebebi orduyu korumak değil, siyaseti korumaktır. Ordunun siyasete karışması, siyaset piyasasında serbest rekabeti bozduğu için doğru değildir. Fikirler, güçlerini sadece kendi sağlamlıklarından değil, arkalarındaki silahtan aldıkları zaman, fikir piyasasında serbest rekabet bozulmuş demektir. İşte bu noktada, okurumun mektubunun ikinci bölümünde ortaya attığı soruyu da cevaplamış oluyorum. Evet, katılımcı demokrasiler, aydınları, gençleri, reel sektör temsilcilerini, sivil toplumun bütün örgütlü kesimlerini siyasete katmaya çalıştığı halde Silahlı Kuvvetleri siyasetin dışında tutuyor. Çünkü, Silahlı Kuvvetler, adı üstünde ellerindeki silahtan ötürü -o silahı hiç kullanmasalar bile- siyasete şiddet unsuru sokmuş oluyorlar. Aslında demokrasiyi pekala, "Bir ülkenin nasıl yönetileceği konusunda siyaset piyasasına sürülen farklı projelerin, serbest rekabet ortamında yarışabilmesinin önündeki bütün engellerin kaldırılması" olarak tarif edebiliriz. Bu tariften hareket edersek, bazı fikirler kendi güçlerinden başka hiçbir şeye dayanmazken, bazı fikirlerin koca bir orduya sırt dayamasının yarattığı haksız rekabet apaçık değil mi? Bu açıdan baktığımızda, orduya siyaset yasağını, ekonomide serbest rekabeti korumak için çıkarılan anti tekel yasalara benzetebiliriz.
| ||
