Demokrasi talepleri susturuldu.

Siyasi cinayetler ülkeyi sarsıyor, kaçabilen aydınlar kapağı Avrupa'ya atıyor, kaçamayanlar ise hapsediliyordu.

Mikis Theodorakis'in ve Maria Faranduri'nin sesi yasaktı.

Sonra albaylar cuntası yıkıldı; Yunanistan demokrasi yolunda ilerlemeye başladı.

Sürgündeki sanatçılar ve politikacılar geri döndü.

Darbeci subaylar ömür boyu hapis kararıyla cezaevine kondu.

Yunanistan da mutlak faşizmden, mutlak demokrasiye geçmişti artık.

Ve bugün Avrupa Birliği'nin saygın bir üyesi olarak Ege güneşinin altında pırıl pırıl parlıyor.

Türkiye hiçbir zaman İspanya ve Yunanistan kadar kanlı iç savaş ve onlar kadar net ifade edilen faşizm dönemleri yaşamadı.

Aynen o ülkelerdeki gibi bizde de aydınlar hapsedildi, öldürüldü, siyaset askıya alındı, demokratlar yurt dışında yaşamaya mecbur bırakıldı ama yarı asker - yarı sivil görünümlü rejim hep biçimsel demokrasiye bağlılık yeminleri etti.

İhtilal dönemleri sona erdiğinde de bu ülke bir kurtuluş sevinci ve demokrasiye geçiş şöleni yaşamadı.

İhtilal liderleri, devirdikleri siyasilerle kol kola girip resim çektirdiler.

Halk bu liderlere bağlılığını bildirdi.

Yarı karanlık rejim hiçbir zaman çökmedi ki Nazım Hikmet'ler, Sabahattin Ali'ler gibi onca şair ve yazar şana şerefe boğulsun ya da halk onlara sahip çıksın.

Türkiye zaman tünelindeki bir ülke gibi hâlâ ihtilal yapan paşasına ve onunla işbirliği yapan siyasetçisine aşık, yazarına çizerine düşman ve onları sakıncalı sayan bir ülke.

Sonsuz bir alacakaranlık kuşağı.

Ne tam gece oluyor, ne de şafak söküyor!

Hep alacakarlık!

Ve bu alacakaranlıkta gerçekten demokrasi mücadelesi vermiş olan kadroların çanına ot tıkanırken, sahte demokratlık nutukları gökyüzünü tutuyor.