Bunun temel sebebi, Osmanlı'nın yüzyıllarca süren çöküş devrinden devraldığımız ahlaki ve toplumsal mirastır.

Rüşvet, adam kayırma, kişisel çıkar, hırs, nefret ve kıskançlık yüzyıllar boyunca iliklerimize, kemiklerimize işlemiş.

Bu toplumdan çıkan siyasi sonuç da böyle olur işte.

Bugünlerde Atatürk'ün yapmaya çalıştığı muazzam devrimin önemi daha iyi anlaşılıyor.

O, üç yüz yıllık çürümenin en yakın tanığıydı ve kurtçukların içten içe kemirdiği kof, asırlık ağacı yaşatacak yerde, Ankara'da taptaze, pırıl pırıl bir fidan dikmeyi amaçladı.

Cumhuriyetin ilk kuşaklarının inançlı, temiz, aydınlık kadrolara dönüşmesi de bu sayede mümkün olabildi.

1950 karşı devriminden sonra tekrar Cumhuriyet öncesi hastalıklarla boğuşmaya başladık.

Bu işler nasıl çözülür?

İlk akla gelen; askerlerin ya da atanmış teknokratların gelip işleri düzeltmesi değil mi?

Kestirme çözüm bu.

Ama Türkiye tarihi gösteriyor ki, temelinde "üç beş adam sallandırma" mantığının yattığı bu ittihatçı kestirme çözümler, ülkeye yarar getirmedi.

Tam tersine siyaseti parçalayarak, işleri iyice karıştırdı.

Atatürk'ün 1920'lerin ihtilaller döneminde yaptığı işi, 21. yüzyıl koşullarında demokratik yoldan başarabilmek.

Yani siyasetin niteliğini yükseltmek!

Deyim yerindeyse seçmeni ve siyasi kadroları "upgrade" etmek!

Bunun uzun ve zahmetli bir yol olduğunu biliyorum ama başka çare de yok!