 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
|
Aşka alış-vermeyiş 
Her şeyi bir bedel ödeyerek almaya alıştık. Ya aşkta alışveriş yapıyor muyuz ve bunun bir bedeli var mı? Hadi biraz dürüst olun ve dilinize doladığınız 'alış-veriş'i rafa kaldırın. Alışveriş size neyi hatırlatıyor? Çarşı, pazar, alışveriş merkezleri, zamanın nasıl geçtiğini anlamamak, cepte paranın kalmaması, kredi kartı limitinin dolması... Peki alışveriş sadece çarşı pazarda mı olur? Olmaz, değil mi? Almak ve vermek deyince aklınıza başka ne geliyor? *Sana yıllarımı verdim. *Saçımı süpürge ettim. *Yıllarımı alıp götürdün. *Sana hep verdim... Ne çok alıp vermişiz değil mi? Peki gerçekten de böyle mi? Bana kalırsa bunların tümü palavra... Yine de aşk ilişkilerinde almak ve vermek bu kadar dilimize yerleştiğine göre, bir bildiğimiz var demektir. Ve neden hep kadınlar "veriş" kısmındadır? Bu çok anlamsız, değil mi? Hem alış-veriş listeleri çok değişti. Hiçbirimiz annelerimizin dönemindeki gibi ilişkiler yaşamıyoruz. Biz alışveriş sepetini ters çevirdik. Artık "ne veriyoruz ki onlar almış olsunlar?" diye düşünüyoruz. Ama hâlâ aramızda "alış-veriş"e takanlar var. Bilirsiniz, kadınlar kendi aralarında "ilk tanıştığında yüz vermeyeceksin" derler. Böyle denmesinin temel nedeni, havucu erken kapan erkeğin havucun peşinden gelmeyeceğidir. Daima taze bir havuç olarak kalmak ise zordur. HAVUCU KAPAN ERKEK Burada ilk fırsatta 'atlayan' erkeklerden söz ediyorum. Kadınlara aç kedinin önüne atılan bir et gibi davranırlar. Bana sorarsanız onlara hiç yüz vermemek gerekiyor. (Aşık erkeklerin kapsam dışı olduğunu da belirteyim. Yiğidi öldür, hakkını ver: Bazıları aşklarını gururlarından sıyrılarak yaşayabiliyor...) Ya diğerleri? "Alış-veriş"i tüm ilişkilerde rafa kaldırmak gerekiyor. Bunu yapamıyorsanız, en azından "verdiğim kadar aldım" diye düşünecek pozisyona getirin kendinizi. Sonuçta her ilişkide duygusal ve fiziksel olarak bir şeyler yaşıyorsunuz. Karşınızdaki insan da aynı süreci sizle paylaşıyor. Zaman açısından eşitlik var. Sizden daha çok zevk aldığını düşünüyorsanız, yine hata sizde. Zevk almayı da öğrenmek gerekiyor. Aslında ilişkilerde en can alıcı nokta 'emek' kısmında ortaya çıkıyor. "Ondan daha fazla emek harcadım" diye düşünebiliyorsunuz. O zaman kendinizi karşınızdakinin yerine koyun. KÖR OLMA! Zorla mı daha fazla emek harcamanızı istedi? Böyle bir şey varsa, zaten ahmaklık sizde. Bir de emeğin değeri aşkta öyle kolay kolay ölçülmez. Bu yüzden de bu konuya takılmak, yalnızca boşa kürek çekmektir. Biliyorum, esas sorun ayrılık zamanı ortaya çıkıyor. Erkekler "verme" kısmına kadınlar kadar takılmadıklarından, ne olup bittiğini anlamıyorlar bile. Kadının birdenbire neden celallendiğini kestiremiyorlar. Ve karşılarına geçmiş, eline hesap makinesi almış bir kadın görünce inanamıyorlar. Kadınlar nedense bu noktada çok hata yapıyor. Çünkü sevgililerimizi, kocamızı hayatımızın merkezine oturtuyoruz. "Bu benim sevgilim, kocam her şeyi hak ediyor" diye düşünüyoruz. Her ilişkiye bir fedakarlık katmak zorunda hissediyoruz kendimizi. Ve o fedakarlıklar ayrılık kapıyı çalınca, hatta ayrılık da değil, cicim ayları bitince pişmanlık olarak geri dönüyor. "Aşıktım ayaklarım yerden kesilmişti, ne yaptığımı bilmeden oldu" gibi sözleri duyar gibiyim. Geçin bunları. Aşk yaşamak demek, ayakların yerden kesilmesi değil. Gerçekleri göremeyecek kadar kör olmaya ne gerek var? Aşkta alış-veriş, Akmerkez yerine Ulus pazarından alışveriş yapmaya benzemiyor. Aşkta hesaplar o kadar ucuz olmuyor. Verdiğin kadarını almak istiyorsan bu ancak sevgi için olmalı. Ve insanları hak ettiği yere koymak bir hesaptır, önemli olan insanları hayatınızda doğru yere koymaktır. O zaman ne "alış-veriş"i düşünürsünüz, ne de bedellerini. Buse DERMAN |