Çünkü toplumdaki bireylerin birbirleriyle kurdukları ilişkiler bir kültür sorunudur.

Ne yazık ki bizim yaşamımızda bireyler birbirlerinin dostu değil, düşmanıdır.

Basındaki, politikadaki, sanat ve ticaret dünyasındaki nefretlerin dozunu göz önüne aldığınız zaman bu durum kolaylıkla anlaşılır.

Dünyanın hiçbir yerinde medya başkalarına ve birbirine bu kadar çok küfür etmez, böyle öldüresiye nefret dolu yazılar kaleme almaz.

Rakibi bile olmasa, en ufak bir başarı kazanan kişinin "kanına ekmek doğramak" iştihası, bu toplumda gelenekleşmiş ve olağan karşılanır olmuştur.

Oysa bu bir sapmadır, bir patolojidir.

Türkiye'yi ve Ortadoğu'yu çok yakından tanıyan Amerikalı arkadaşım Nick Porcaro bu durumu "Ortadoğu aşiret güvensizliği" olarak adlandırıyor.

13'üncü yüzyılda Yunus Emre bütün insanlığa "Sevelim, sevilelim-Dünya kimseye kalmaz" diye sesleniyordu.

Bu dizelerin yazılışından yedi yüz yıl sonra, bu toplumdaki sevgi ve dayanışma eksikliği bizi krizden krize sürüklüyor.

Aşırı bir iktidar ve kazanma hırsı, "Ben senden üstünüm!" ya da "Sen benim kim olduğunu biliyor musun!" babalanmaları, bu koca ülkeyi yedi düvele el açar hale getiriyor.

Kemal Derviş haklı: Bu toplumun temel eksiği sevgi ve dayanışmadır!

Fazıl Hüsnü Dağlarca ile birlikte orada yapılan şiir festivaline davetliydik. Dağlarca "Sevelim sevilelim!" dizesini Hollanda dilinde minik bir kitapçık olarak bastırmış ve dağıtmıştı.

Kitapçığı eline alan basıyordu kahkahayı!

Neden sonra bu neşenin sebebi anlaşıldı. Çünkü çevirmen dizeyi "Sevelim, sevişelim!" diye çevirmişti.