 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Magazin |
|
Astroloji |
|
|
|
Para Durumu |
|
Hava Durumu |
|
|
|
Bizim
City |
|
Sizinkiler
|
|
|
|
Sarı Sayfalar |
|
İstanbul |
|
|
| Cumartesi Eki |
|
Pazar Eki |
|
|
|
Künye
|
|
E-Posta |
|
Reklam |
|
Arşiv |
 |
   Yalnızca kalbimde... Garson kız "Hava bugün güzel" dedi. Ersin kafasını masadan kaldırdı... Üzerinde çini mavisiyle kuş sürüsünden bir zincir motifi işlenmiş fincanda sade kahvesi belkiyordu; yanında hatları sert kesilmiş kısa boylu su bardağı! Bir de uçuk sarı renkte dosya zarfı vardı masada. O kadar! Kız, Ersin'in birkaç gündür yanında dolaştırdığı zarfa şöyle bir baktı ve devam etti: "İlk sıcaklar iyi de, sonrası felâket!" Ersin belli belirsiz baktı kıza... Onun esmer yüzündeki gür kaşlarını ve aydınlık gözlerini seviyordu. "Ben sıcak severim" dedi. Kız, bu tatil kasabasında yeni sayılırdı; Ersin ise üç yıldır büyük şehre geri dönmeye hazırlanıyordu. Bir işaret yetecekti!.. Artık ne olduğunu tam kestiremediği bir işaret, ona "geri dönme" zamanın geldiğini gösterecekti sanki... O işareti bekleyerek geçiriyordu günlerini! Oysa geçenlerde gelen bir telefon her şeyi değiştirmişti. "Seni çok özledim, oraya geliyorum" demişti telefondaki... Yutkunuyordu; heyecanlıydı telefondaki ses... Tam Ersin kapatırken şunu da sormuştu telefondaki: "Beni iyi karşılarsın, değil mi?" Kız elinde tepsisiyle kahveden içeri girecekken duraksadı; sesine haylaz bir çocuk tınısı verip sordu: "Ne var Allahaşkına o zarfta?" Sıkıntılı, yanıtladı Ersin: "Mektuplar... Önemsiz!" Sonra ekledi: "Kahve bugün harika!.. Teşekkür ederim."
Tozu dumana katan bir taksi gelip önünde durdu. İnen oydu; Ayşe... Bedeni diriydi; hatta son gördüğünden bu yana daha da gençleşmiş gibiydi. Omuzlarına atletik bir hava gelmişti. Ayşe valizini yere bırakmış dimdik dururken, Ersin tek tek bütün bunları gözden geçirdi. Elini uzatır, ona doğru bir adım atar, en çok özlemini duyduğu şeyi yapar... Ayşe'nin gövdesine kollarını sardığı sırada donup kalmaktan çekindi... Belki elleri hayalet eline dönüşür, belki Ayşe'nin beli, omuzları, sırtı birdenbire bir tül kadar incelir de, sarılamaz diye korktu sanki... O sırada farketti; Ayşe'nin yüzü bedeninden kopmuştu; yorgun ve hiç tanımadığı kadar "görmüş geçirmiş" bir yüzdü bu... Durdu Ersin! Öyle durdular. Ama kim kalbinizi çalmışsa onun sözü geçer; onun istediği olur... Ayşe öpülmek istedi... Ersin'in uzun kollarının onu sarmasını istedi. Öpüştüler; sarıldılar.
"Buraya yerleşenler çok çabuk ayyaş oluyorlarmış, sen de içiyor musun?" Alacağı yanıttan emin bir gülümseyişle sormuştu Ayşe. "Hayır!" Sessizlik... Dört dakika içine sığdırılmış dört yıl gibi bir sessizlik. Bozan Ayşe oldu. "Beni hâlâ seviyor musun?" Kadınlar hep merak ederler... Dudakları kıpırdadı Ersin'in; "Beklemek sevmekse!.." Sonra şunlar döküldü ağzından: "Fakat yalnızca kalbimde kaldın; günümde, gecemde yoksun artık!" Ve dahası; "Neden bu kadar zorlar ki aşkı insanlar! Burada denizi sevdim, eğlenenleri izleyerek eğlenmeyi sevdim, bir parça da kendimi sevmeyi öğrendim. Hiç fena değilmiş!.." Ayşe'nin aklı yine de başka bir yere takılmıştı. "Gelirken çöp bidonuna bıraktığın zarf neydi?" "Mektupların... Önemsizler artık!.. İnsan gerçekleri yazmayacaksa neden mektup yazar! Onca söz niye edilir? Canımı acıtmak istiyorduysan, gerçekleri yazarak da yapabilirdin bunu; onca gösterişli söz yerine!" Bu kez sessizlik daha uzun sürdü. Birlikte baktılar: Uzaktaki yelkenlilere... Denizin kıpırtısına... Sonra Ayşe elini uzatıp Ersin'in kolunu kavradı: "Seni götürmeye geldim. Gelir misin?" "Olur" anlamında kafasını salladı Ersin. Sadece o kadar! Sonra ufkun kızaran çizgisine bakmaya devam etti.. | ||
