Win-Türkçe
ASCII

ALİ BAYRAMOĞLU(abayramoglu@sabah.com.tr )

Bir dönemin sonu

FP davası sona erdi ve ana muhalefet partisi kapatıldı. Bu gelişmenin demokrasinin, temsilu mekanizmasının örselenmesi açısından ifade ettiği olumsuz anlam açıktır.

Kim derse desin, gerekçeleri ne olursa olsun Türkiye, "demokrasi bahsinde" bir oyun daha kaybetmiştir.

Nitekim FP davası "temsil ve katılım mekanizmasına yapılan zincirleme müdahaleler"in sonuncusu olarak karşımızdadır. FP'nin "kapatılmış bir partinin devamı olma" yerine "laiklik karşıtı hareketlerin odağı" suçuyla kapatılması da bu durumu daha açık hale getirmektedir. Zira bu partinin RP'nin devamı niteliği "kanıtlarla aşikâr"ken, "laiklik karşıtı odak" olması, son derece tartışmalıdır, hatta bize göre, hiçbir şekilde söz konusu değildir.

FP, kuruluşundan bu yana bu konuda aşırı duyarlı davranan, "sistemle barışmak için can atan" bir parti görünümündeydi. Siyasi yollarla çözülmüş bulunan Merve Kavakçı meselesini ise laiklik karşıtı bir girişim olarak değerlendirmek, hukuki sınırları hayli aşmayı gerektirirdi ki, neticede öyle oldu.

Denebilir ki, devlet, daha doğrusu 28 Şubat kavgayı kazanmıştır...

İslami siyaset, tarihinde hiç görmediği bir yara almıştır. Kapanma bölünmeyi de getirecek, yeni kurulacak iki parti ilk seçimlerde "barajın altında kalma tehlikesini ensesinde hissedecek", en önemlisi Milli Görüş Hareketi uzunca bir süre iktidar fikrini aklından bile geçiremeyecektir.

Tüm bunlar doğrudur...
Bu ülkede devlet, istenmeyen unsurları bir yolunu bularak devre dışı bırakmayı bilir. Bu Güneydoğu meselesinde bile böyle olmuştur. Ancak yine bu ülkede istenmeyen unsurların "siyaseten" değil, "cebren ya da siyasi yargı" yoluyla devre dışı kalması, o unsuru ve sorunu ortadan kaldırmaz; tersine, yayar, başka sorunlarla birleşmesine yol açar.

O zaman şu an sorulması gereken soru şudur:

İslami hareket neredeyse devre dışı kalacak kadar büyük bir darbe yemiştir ama hangi faturayla?

Bu tür müdahalelerin sonucu hep aynıdır:

"Tepkisel siyaset"in doğuşu, "milletvekillerinin temsil mekanizması dışında güç merkezlerine doğru hareket etmesi", siyasi partilerin bölünmesi ya da çoklaşması, diğer bir deyişle "siyasi yelpazenin tabii olmayan bir şekilde heterojenleşmesi"...

Siyasi açıdan hepsinden önemlisi bu heterojenleşmenin "karşıt partiler arasında değil, benzer partiler arasında bir siyasi yarışmayı beslemesi" yani cepheler oluşturması ve "cephelerarası savaştan çok cepheler içi savaşı" doğurması...

Nitekim Türk siyaseti, FP'nin kapatılmasıyla bir kez bu tür yeni ve hastalıklı bir hareketliliğin tam ortasındadır.

Anayasa Mahkemesi, milletvekilliği zaten düşmüş olan Merve Kavakçı'yı saymazsak, Ilıcak ve Sobacı'yla iki milletvekilliğini düşürdü. Bu, ara seçimlere yol açacak bir durum değildir. FP'nin "sine-i millet" iddiasının da hayata geçme şansı çok azdır.

Buna karşılık FP'nin bölünmesi, sağ cenahta parti sayısının artması ve siyasi yarışmanın bu partiler arasındaki dalaşa endeksli hale gelmesi kaçınılmazdır. Bölünme esnasında bu hareketin, partisiz kalan bazı milletvekillerini başka partilere kaptırarak kan kaybetmesi büyük ihtimaldir. Bu çerçevede, özellikle Kürt kökenli bazı milletvekillerinin ANAP'a doğru hareket etmesi beklenebilir, bölünme ve küçülme kaygısıyla ortada kalacak bir miktar milletvekilinin MHP ile yakınlaşması da söz konusu olabilir.

Bu gelişmeler sadece siyasetin partilerarası pazarlıklara kilitlenmesine yol açmakla kalmaz, aynı zamanda partilerin milletvekili sayılarında değişmeler meydana getirerek hassas dengeler üzerine oturan hükümeti etkileyebilir, seçimi zorlayabilir. Kısacası ülke siyasi ve ekonomik açıdan yeniden korkulu rüyalar görmeye başlayabilir...

Siyasete müdahalenin yakın ve ilk faturası böyle olacaktır. Bir de orta vadeli ve daha ciddi olan bir fatura var. O da yarına...