Tabii, Ulaştırma Bakanlığı'ndaki casuslarım bunu çoktan kulağıma fısıldamıştı. Hevesiniz kursağınızda kalmasın, moraliniz bozuluvermesin hemen diye söylemedim. Uzatın bakalım şimdi güzel kulaklarınızı.
Laf aramızda; bu arada bakanlığın koridorlarına kamera yerleştirdiler, haberiniz olsun, kim kimin odasına giriyor izlemek için. Ama benim casuslarıma sökmez. Amerika'nın Stealth uçakları nasıl radara yakalanmıyorsa, onlar da kameraya yakalanmıyorlar. Ulaştırma Bakanı Enis Öksüz'ün dükkânına yollanmadan önce onları sihirli bir sıvıya batırıp çıkarıyorum.
Neyse sadede gelelim. Ne demiş sayın bakanımız? Elbette birileri Anayasa Mahkemesi'ne başvurur, demiş. Türk Telekom özelleştirmesinin iptali için.
Elbette, tabii. Nasıl bu kadar emin olabiliyor Enis Bey? Çünkü daha özelleştirme yasa tasarısının imzalandığı gün, bakanlıktaki bazı dostlarımız Fazilet Partisi'ne ve Doğru Yol Partisi'ne dosya hazırlamaya başlamışlardı, iptal başvurularında yol göstersin diye. Tahmin edin bakalım, kimin isteği üzerine.
Casuslarım öyle diyor.
Sizi bilmiyorum ama ben pes ettim. Ellerim havada. Kabul ediyorum. Öksüz Türk Telekom'un Çanakkale'sidir. Geçilmez.
Bu çelebinin heykelini dikmek için para toplayan biri varsa lütfen banka numarasını bana da bildirsin. Ölünce de -Allah gecinden versin- Plevne gazisi Osman Paşa'nın yanına gömülmelidir.
Neyse.
Taktım takma sarkık bıyıklarımı, geçirdim MHP tişörtümü sırtıma, atladım 1985 model Audi'me, sürdüm Kapıkule'ye. Uluslararası telekom şirketleri orada uzun kuyruklar meydana getirmişler. Anababa günü. Japonya'nın MoCoMo'sundan Tibet'in AtMaLan'ına kadar hepsi orada. Hangisi Türkiye'ye ilk girip Türk Telekom'u almak için zarf atacak diye birbirlerini yiyorlar. Kan dökülmesini önlemek için civar illerden itfaiye ve polis timleri celbedilmiş. Telekom alemi telekom alemi olalı böyle izdiham görmemiş.
MHP bayrakları ile süslü Audi'min tepesine çıkıp mikrofonu elime aldım.
"Çocuklar, satmıyoruz," dedim. "Enis Bey altın yumurta yumurtlayan gelinlik kızını hiçbirinize vermeyecek. Varın elinizi kana bulamadan evinize dönün."
Ama dinleyen kim. Hep bir ağızdan "Şom ağızlı, sen başkalarına peşkeş çektirmek istiyorsun; Telekom'u almadan şurdan şuraya gitmeyiz," diye bağırıp beni çürük domates ve yumurta yağmuruna tuttular. "Yüzde 45 değil, 10'a razıyız. Yönetim de sizde kalsın. Ama ne olur satın."
"Kalkın lan," diye gürledim, "mandacılar, önümde diz çöküp, avuçlarınızı birleştirip, İsa'ya yalvarır gibi yüzüme bakmayın, almasın Enis Abi'm hepinizi ayağının altına. Satmıyoruz, dedik ya. Burası koloni mi? Kapitülasyon mu?"
Kapıkule'deki kıyamete şahit olunca Enis Bey'in bedel konusunda doğru olduğunu anladım. Üç liralık malı bir liraya sattırmam demişti. Haklı.
Biz en iyisi bu Telekom'un daha az bir bölümünü, daha çok paraya satalım. Bu gavurlarda para çok, akıl yok.
İyi ki ısrarcı oldu abimiz . Yoksa -tövbe tövbe- bedavaya gidecekti Telekom'cuk. Gelecek nesiller bizi affetmezdi, vallahi.
Magazin
