Dün ve önceki gün sanırız medyamız ve siyasetimiz için "parmak ısırma ve ısırtma günü"ydü. İstediğiniz kadar, "Meşru siyasetin ve hür medyanın ısırdığı ve ısırttığı parmak acımaz!" türünden atasözleri uyarlamaya çalışın, parmak acıdı. Hem de kan oturacak, mosmor olacak kadar acıdı.

Hububat kavgası haberlerinin ektiği kötü tohumlar birkaç saat içinde yeşerdi. Düşme eğilimindeki faiz hadleri dün 10 puan birden yükseldi ve Hazine dün yaptığı tahvil ihalesinden beklediği sonucu alamadı. "Sıfır" satış yapmak zorunda kaldı.

Bunun TL cinsinden Hazine'ye çıkardığı yükü artık Tahtakaleliler mi hesaplar, yoksa Zürih'in Şatoevleri'nde yaşayanlar mı?

İşte ne olduysa bu sırada oldu. "Hububat müzakeresi" ekranlara, sayfalara yansıdı.

Müzakere belki biraz sert olmuştu. Bu da doğaldı. Üç partiden oluşan, krize taraf ve hedef olan bir koalisyonda, elbette kararlar güle oynaya alınamazdı.

Hem bakanlar kurulu demek, tartışma ve müzakere demekti. Müzakere ise gerektiğinde sertlik, hatta terbiye ölçüleri içinde kavga demekti.

Ama o kadar. Bakanlar Kurulu'nda olan, Bakanlar Kurulu'nda kalırdı.

Uzun yıllardır, Kurul'da artık tutanak bile tutulmuyor. Ama nedense epeydir, Bakanlar Kurulu'ndaki en küçük tartışma satır satır gazeteleri, ekranları süslüyor.

Bu medyamızın gücünü mü gösteriyor?

Yoksa (söz meclisten dışarı) bazı siyasetçilerimizin zevzekliğini mi?

Ya da o siyasetçilerimizin medya üzerinden, gizli siyasi veya, Allah saklasın, ticari hesaplar yaptığını mı?

Medyamız bu haberleri, yine Allah saklasın, paranın gücüyle elde etmediğine göre, siyasetçi demek ki, bu sızıntıdan bir çıkar sağlıyor, hiç değilse umuyor.

Ekonomik krizi yaratan, manşetlere yansıyan gizli müzakerelerin ayrıntıları mıdır, yoksa bunları sızdırmaktan çıkar umanların şeytani hesapları mı?

Medyaya kızmaya hakkımız yok.

Nasıl derler?.. Medyanın istediği bir göz, sızdıranlar veriyor iki göz!

Şimdi, "hükümette kavga" diye velvele manşet verenlerde mi kabahat, yoksa bu manşetin satırlarını harf harf sızdıranlarda mı?

Buna iletişimciler, siyaset bilimciler "kedi fare oyunu" diyorlar.

Medya siyasetle genellikle çatışır. Çünkü görevini iyi yapmak için siyaseti yakın takipte tutmak zorundadır.

Yakın takip ise çoğu zaman siyasetin değil siyasetçinin izlenmesi biçiminde ortaya çıkar.

Bu da doğaldır.

Siyaseti biçimlendirecek ve dengeleyecek olan siyasetçinin söylemleri ve eylemleridir.

Ama bugün siyasette, inşallah Bakanlar Kurulu'nda yoktur, bu dengeyi bir ip cambazının elindeki sırığı kullandığı gibi kullanarak, yani söylediğinin tersini yaparak sağlayanlar var.

Medya gücünü paradan puldan çok, onlardan alıyor.

RTÜK Tasarısı'nda da onlarla ilgili bir hüküm ne yazık ki yok.

O ABD Büyükelçisi haklı.