Uzun boylu genç bir kız öne çıktı. Belli ki "solo" yapacaktı. Müzik başladı. Hiç yabancı değildi. Evet evet, bizim kız düpe düz Orhan Baba'dan "Bir Teselli Ver"i söyleyecekti. İlk önce bantlar karıştı ya da link hatları TRT'ye oyun oynadı zannettim. Ama değildi. Kız tok sesiyle "Bir teselli ver, yarattığın mecnuna bir teselli ver" diye şarkıya girmişti bile. Ekrana kilitlendim...

10-12 kişilerdi. Yaşları 25-30 arasında görünüyordu. En ilginci, hiç birinin üzerinde klasik TRT solisti kıyafetinin olmamasıydı. Son derece moderndiler. Erkekler kıravat ya da papyon takmamıştı. Parıltılı, simli, saten ceketleri kimisi tişörtle, kimisi gömlekle giymişti. Kadınları ise hiç sormayın. Dar pantolonlar, mini etekler, simli bluzlar, yırtmaçlı elbiseler daha neler neler...

Söyledikleri şarkılar da hiç sıkıcı değildi. Solistler slov parçalarda dans ediyorlar, hareketli olanlarda ise hep birlikte göbek atıyorlardı.

Ertesi sabah hemen TRT'yi aradım. Öğle saatlerinde ya da ertesi gün bu gençlerle tanışıp, röportaj yapmayı umarken aradaki bürokratik engelleri aşmam iki haftamı aldı. Bir sürü müdürden ve bir o kadar müdür yardımcısından izin aldım. Ama en sonunda amacıma ulaştım.

TRT İstanbul Radyosu Stüdyolarında karşılaştığımızda, Orhan Gencebay şarkısı söyleyeni, en güzel dans edeni ve en havalı görüneni hemen tanıdım.

Kendilerini tanıtmalarını isteyince, "Biz akitli solistleriz" diye söze başladılar ve şöyle açıkladılar: "Yani sözleşmeli çalışıyoruz. Kadromuz yok." Tam "Vah vah" diyecektik ki uyardılar. Meğerse bu akitli olma durumu normal bir şeymiş. İçlerinde yedi yıldır akitli çalışanlar bile varmış.

Solistlerin hepsi okumuş çocuklar. İTÜ Devlet Konservatuvarı Türk Sanat Müziği Bölümü'nden birçoğu mezun, iki kişi ise son sınıfta okuyor. Okullarından bahsettikten hemen sonra "Yaa gördünüz mü bizim okul yalnızca popçu yetiştirmez. Yetersiz olanlar popçu olur" diyerek içlerini döktürler.