Kolay değildi efsane takımın son oyuncusunu uğurlamak. Ama elden bir şey gelmezdi. Nasıl efsane takımın sonu geldiyse yıllar önce, onun son varisinin de sonu gelmişti artık. Delikanlının yapabileceği son şey tribünde yerini alıp avuçlarını patlayıncaya dek alkışlamaktı büyük kaptanı...

İçine sinmeyen bir şey daha vardı delikanlının: Kendindeki Beşiktaş aşkını, kendindeki hırsı, kazanma arzusunu bulduğu kara adamın son maçını seyredecek olmak. Her veda erken vedaydı ve daha doyamamıştı kara adama... Bir tek o değil, tribünleri dolduran binlerce taraftar da doyamamıştı.

Bu sene büyük zaferler ve tarihi hezimetler görmüş formasını geçirdi üstüne delikanlı; niye hâlâ tek yıldız diye iç geçirdi. Belki bütün futbolcularda kara adamdaki hırs olsaydı bu maça ikinci yıldızı takmak için gidiyor olurdu.

Arkadaşlarıyla buluşup stadın yolunu tuttu. Heyecanı artmıştı...

Takım sahaya çıktı. Kara adam da!.. Sevgilisi tribünler inliyordu her zamanki gibi...

Golünü attı kara adam ve sevgililerine tişörtündeki yazıyı gösterdi.

Uzun zaman sonra ilk kez İnönü'de gözleri doluyordu delikanlının. Veda mesajını anlamıştı. Sevgiliden gelen son mesaj nasıl cep telefonunda saklanıyorsa öyle hafızasında ölümsüzleştirdi o anı...

Ve ikinci yarı büyük kaptan vedaya hazırlanırken kara adam ona al da at dercesine pas verdi...

Delikanlının alkıştan elleri kızarmış, bağırmaktan boğazı şişmişti.

Maç bitti, kara adam tünelde kayboldu.

Delikanlı akşam evinde, elinden bir şey gelmemesinin üzüntüsüyle oturuyordu. Telefon çaldı. Arkadaşının dışarı çıkma teklifine uydu. Eğleniyor gözüküyordu ama içi kan ağlıyordu.

Sonra birden gözlerine inanamadı! Elindeki sodaya baktı. İçine alkol mü katmışlardı? Kara adam iki adım uzağındaydı...

Hemen yanına gitti. İki sevgili gibi sarıldılar.

"Gidecek misin, bizi bırakacak mısın?" diye sordu.

Kara adam delikanlının elini tuttu ve kendi kalbine götürdü, her zaman kalbimdesiniz dercesine...

Delikanlı biliyordu; yıldızlar daha güzel kıyılarda doğmak için batarlardı! Ama en güzel kıyı bizimki değil miydi?..