Geçmişte birçok devlet adamı, bu yüzden ağzına kilit vurmuş, bu konularda yorum yapmamıştır.

Başbakan bir savcı hakkında konuşuyor, sonra soruşturmaya konu olan parti savcıyı hedef tahtasına yerleştiriyor.

İddianame daha ortaya çıkmadan, bazı önemli bölümleri basında yer alıyor.

Devlet Güvenlik Mahkemesi'nin kapısı televizyon kamerası kaynamakta.

Savcının her giriş çıkışında demeç alınıyor.

Savcı bu görüşmelerde kendi tutumunu savunuyor.

Bütün bu işlerde bir yanlışlık var.

Bırakın bu kadar önemli olmasını, hiçbir iddianame bu koşullarda hazırlanamaz ve hiçbir soğukkanlı duruşma yapılamaz.

İş "peygamber postu"ndan, "deli pöstekisi"ne doğru kaymakta.

Adaletin sessizliğe, zamana, kılı kırk yaran araştırmalara ve dokunulmazlığa ihtiyacı var.

Güçler ayrılığının işlemediği bir rejimdeki yargılama da böyle oluyor işte.

Yürütme, meclisteki çoğunluğuna dayanarak yasamayı nasıl etkiliyorsa, yargıyı da öyle korkutmak istiyor.

Bir siyasi partinin üzerine giden savcının hiçbir güvencesi yok.

Soruşturması sırasında bir bakan istifa etmek durumunda kalabiliyor ama kendisinin bağlı bulunduğu bakan da onu çağırıp sorguya çekebiliyor ve hakkında soruşturma açtırabiliyor.

Ve bu arada işin özü gözden kaçıyor:

Önemli olan; adaletin tecellisi ve yargının sağlıklı bir karara varabilmesi.

Ama tartışma; soruşturmayı kimin yaptığı, kimin talimat verdiği, dokuz bilirkişiden birisinin kimliği, savcının sözleri gibi ayrıntılara boğuluyor.

Bu da kamuoyunda yargı erkinin ürkütüldüğü, baskı altına alındığı, müdahale edildiği gibi bir kuşku uyandırmakta.