Günlerden Çarşamba, ertesi gün kura çekeceğiz.. 1,5 yıl görev yapacağımız yeri belirlemek üzere...

Eve geldim, annem odasında hüngür hüngür ağlıyor.. Odasından zaten haftalardır çıkmıyor.. Hergün vücudunun bir başka organına yayılan bir hastalığı var.. Kanser.. Günleri Sayılı.. Gerçeği babam biliyor.. Bir gece ağlayarak bana anlattı, ben biliyorum...

"Hayrola anne" dedim.

Babamla tartışmışlar. Babam asker.. Askerdi.. Şimdi milletvekili.. Genelkurmay Başkanı sınıf arkadaşı.. Kara Kuvvetleri Komutanı da öyle.. Bir telefonu yeterli, benim Ankara'da kalmam için.. Annem yalvarmış.. Babam "Herkesin oğlu nasıl giderse, senin oğlun da gider.. Bu vatanın iyi yeri kötü yeri olmaz" demiş, çarpmış kapıyı çıkmış gitmiş.. Annem kaderini bilmiyor, ama hissediyor olmalı ki, beni ille de yanında istiyor. Ne dediysem kesemedim ağlamasını.. Sonunda "Bak anne" dedim.. "Bu kadar çok mu istiyorsun Ankara'da kalmamı?"

Sarıldı boynuma.. Dakikalarca öyle kaldık.. Kulağına "Merak etme anne" dedim. "Madem sen bu kadar istiyorsun ben de Ankara'yı çekeceğim.. Sen bu gece dua et yalnız!.."

Ertesi gün kurayı yönetecek ekip geldi. Numaralarımız okunuyor. Gidip çekiyoruz. Yüksük gibi bir şey. Açılıyor, içinden tayin yeriniz çıkıyor... İnanılmaz, anlatılmaz bir duygu var içimde. Hiç heyecanlı değilim. Ankara'yı çekeceğimden eminim çünkü.. Bu nasıl bir inançtır, bugün hala izah edemem...

Bir yüksük kaptım. Personel Albaya uzattım. "İçinde Ankara yazıyor Albayım" dedim, daha o açmadan. Birkaç saniye sonra tayin yerimi mikrofonda yüksek sesle okudu. "Muhabere Okulu Komutanlığı Emrine.. Ankara!.."

Annem heyecanla bekliyordu evde, yatağında oturmuş.. Elindeki upuzun tesbihi ile..

"Ankara, anne" dedim boynuna sarılırken.

Mutluluk gözlerinde nasıl ışıldıyordu bilemezsiniz...

Belki de son mutluluğu..

Annem ertesi gün öldü..

44 yaşındaydı.

Bugün anneler günü...

Ne severim Muammer Sun'un türküsünü...

Anamız başımızda...

Her öğün aşımızda...

Ananın emeği var,

Her iyi işimizde...

Gelin çiçek derelim,

Yollarına serelim...

Sevgi dolu Türkülerle,

Paltoyu açtıklarında bebeğin hayatta olduğunu görmüşler.

O bebek, ya da David Lloyd George 1. Dünya Savaşı sırasında İngiltere Başbakanı ve İngiltere'nin yetiştirdiği en büyük devlet adamlarından biri olmuş.

"Bebeklerini ilk kez kucaklarına alan anneler hemen sakin bir sesle onlarla konuşmaya başlıyor, dokuz aydır herkesten sakladıkları sırlarını açıyor, ne kadar çok istendiklerini anlatıyor ve ailedekilerin onları görmek için ne denli heyecanla beklediklerini dile getiriyorlar. Beni her zaman şaşırtan da bebeklerin tepkileri olmuştur. Hepsi de, sanki görüyormuş ya da sözlerini anlıyormuş gibi, annelerinin yüzüne bakmışlardır. Aslında, gerçekten de annelerini işitiyorlar. Annelerinin sakinleştiren sesinin, bebeklerin bilinçaltına işlediğine ve etkili olduğuna inanıyorum."

Aldatılmıştı. Aklına ilk gelen dönüp evine gitmek oldu! Fakat, çocuklara baktı ve küçük erkek çocuğunun melankolik bakışlarıyla karşılaştı.

Bir an olduğu yerde kaldı, sonra kollarını sıvadı ve her annenin yüreğinden kopan sözler çıktı ağzından: "Bu çocukların hatırına kalıyorum!"

"Ah, Sally! Senin yüreğin altınmış" diye yazdı bir komşularının oğlu sonradan.

Ve Sally Bush, on yaşındaki üvey oğlu Abe'nin yüzüne baktığında, onun günün birinde bu ülkenin en sevilen, en sayılan Başkanlarından biri olacağını bilmiyordu. Bush Başkan seçildiği gün konuşmasına şöyle başladı:

"Her şeyimi sevgili melek anneme borçluyum."