Win-Türkçe
ASCII

HAŞMET BABAOĞLU(hbabaoglu@sabah.com.tr )

Anneler Günü'nde çocuklar

Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum, fakat bacak kadardım, bundan eminim. Cumartesi akşamı; dükkânların kapanış saatinde aymıştım ki, ertesi gün Anneler Günü'ydü...

Tabii ki, "Aaaa ne güzel, yarın Anneler Günü!" demedim farkettiğimde... Milyonlarca çocuk da benim gibidir. Çünkü onlar için her gün, Anneler Günü'dür. Öyle havalı tarafından değil canım... Gayet yalın, gayet kendiliğinden haliyle...

Yani, o saatte, o anda içimde boydan boya yırtılan masum ruh, "Yaşasın Anneler Günü" demedi, onun yerine kocaman bir "Eyvaaah!" çığlığı attı.

"Eyvaaah, anneme hediye almayı unuttum!"

Hiç unutamam, evden fırlayıp Moda'dan Kadıköy çarşısına koşarak gittiğimi; sanki "uçtum!"; ter içinde, soluk soluğa...

Bir yandan cebimde biriktirdiğim harçlıkları düşürmeden koşmaya çalışıyordum; bir yandan açık dükkân bakıyordum.

Tanrım, ne endişeydi o, ne huzursuzluktu!

Ne alacağımı; annemi nasıl sevindireceğimi bilemiyorum. Bildiğim şuydu: Hediyem güzel olmalı, uygun olmalı, annemin gözlerini bir başka parlatmalı!

Sonra biriktirdiğim paralarıma da denk düşmeli...

Hangi kapıyı çalsam, çinko kepenklerle karşılaşıyordum...

Hangi köşeye koşsam; sönmüş vitrin ışıkları karşılıyordu beni..

Çarşıya karanlık, ıssızlık çökmek üzereydi.

O sırada gözyaşı pınarlarımda biriken sellere ertesi gün hangi kutlama çare olabilirdi?..

Garip bir dükkân buldum; daracık, sanki unutulmuş bir dükkân. Hiç unutamam!

Yaşlı bir adam hoş şişelerde bildik kolonyalar satıyordu. Popüler markaların plastik kolonya şişelerinin market raflarını doldurduğu günler daha gelmemişti. Şehir Köln değil İstanbul'du ama kolonya en azından şişesiyle filan kendi çapında değerli bir şeydi o yıllarda...

Adam cam tezgâhın altından minik ama güzel bir şişe çıkardı. Heyecanlandım; "Hah o olsun!" dedim. Gülümsedi adam, uzun yıllar bir daha rastlamadığım kadar güzel gülümsedi. Çok makul bir fiyat söyledi.

Süslü paketi kaptığım gibi eve koştum. Saklayarak içeri girdim.

Ertesi günü beklerken yorgun düştüm.

Yatağa girdiğimde içimde heyecandan çok ürpertici bir sızı kalmıştı. Müthiş bir baskıdan çıkmanın sızısı...

Annem bu sızıyı farketmesin diye (Ne kadar üzülürdü!) çarçabuk gözlerimi kapatıp rüyalar alemine daldım sanırım.

Sonra...

Yıllar boyu düşündüm.

Hangi anne çocuğunun sırf "Anneler Günü" diye böyle bir "endişe"yle kavrulmasını; içinin böyle sızlamasını ister? Hiçbiri!..

Ama biz ne kadar parlak laflar edersek edelim; "bir öpücükten güzel hediye mi olur!" dersek diyelim, milyonlarca çocuğun içini dağlıyor bu sızı... Milyonlarca çocuk "Anneler Günü"nün "kurbanı" oluyor.

Yazık değil mi?

Bunun bir çözümü olmalı...

İnternetlerini istiyorlar
Gençler Telekom'a öfkeli... Telekom özelleşmiş, hayır özelleşmemiş tartışması değil gençleri kızdıran.

Gençler interneti sürekli zamlar ve keyfi uygulamalarla kullanılamaz hale getirdiği için öfkeliler Türk Telekom'a...

Her gün bu konuda yağmur gibi elektronik mektup geliyor bana.

Düşünüyorum da, interneti ucuzlatmak yerine sürekli pahalılaştırmak; üstelik hâlâ çok geri bir teknoloji kullanmak, acaba örtülü bir sansür mü?

Artık yetkililer ve etkililer kafalarına şunu koymalılar: İnternetle "mesafeli" bir ilişki kurmak, dünyadan uzaklaşmaktır. İnternetle yakınlaşmak dünyaya dahil olmaktır.

Bunu istemiyorsanız, açık açık söyleyin.

Böyle bir derdiniz yoksa, internetin önüne set çekmeyin!

ALTYAZI
Jake Gittes: Doğrusu, kaç paralık biri olduğunuzu merak ediyorum. On milyon dolardan fazla mı?

N. Cross: Bir bakıma, evet!

Jake Gittes: Yapmayın!.. Şimdi yediklerinizden daha iyisi yok ki.. Şimdi yaptıklarınızdan daha iyisi de yok!.. Ne yapacaksınız bu parayı alıp? Bugüne kadar satın alamadığınız ne var?

N. Cross: Gelecek, dostum... Gelecek!