Ferhan: Bize seyirci, "Ayy, canım yerim sizi!" gibilerden bakıyor. Biz onlara seyirci olarak bakıyoruz.

Bu tiyatro hikayesine nasıl karar verdiniz?

Ferhan: Biz çoktan karar verdik de...

Derya: Babam karar verememişti.

Ferhan: Biz doğduğumuzdan beri istiyorduk zaten.

Nasıl yani?

Ferhan: Tiyatroyu izlediğimden beri.

Ferhan: Babam oyunu yazmaya karar vermişti ama başladıktan sonra söyledi. O gün neler yaptığımı hatırlamıyorum. Uçtuk biz.

Neler yaptığınızı hatırlayın bakalım?

Derya: Uzay kampındaydık.

Ferhan: Hayır, uzay kampında değildik. (Tartışma başlar)

Ferhan: Babam bizi odasına çağırdı. "Yeni oyunda siz de oynuyorsunuz" dedi.

Pat diye?

Derya: Evet, pat diye. İlk anda anlamadım. Bayağı sevindik.

Tiyatrocu olamayacaksınız denirse?

Ferhan: Stilist olurum. Hep mor kıyafetler çizerim.

Derya: Ben yuva öğretmeni olmak isterim. Belki de iç mimar olurum.

Maaşlarınız ne kadar?

Derya-Ferhan: 125 milyon lira.

Derya: En düşük maaş.

Ferhan: Ortaoyuncular kaidesi. Son giren az maaş alır. Kıdem yani. Babam aşmış tabii.

Derya: Babam tiyatronun o'sunda, biz tiyatronun t'sindeyiz kısaca.

Ferhan: O, o'yu da aşmış bence.

Alkış anındaki duygularınız?

Ferhan: Aşağı inip Erkan Ağabey'e hanemize bir alkış puanı yazdıyoruz. Babam, Erkan Ağabey (Erkan Üçüncü) için alkışa oynuyor der. Aşağı gelip, Feruş bana bir alkış yaz diyor. Biz de alkış aldığımızda, Erkan Abi bize bir alkış yaz diyoruz.

Kızkardeşler birbirlerini hem çok severler, hem de yerler. Sizler?

Derya: Hı, hı... Çok iyidir aramız, hiç kavga etmeyiz! Evde savaşın s'sini duyamazsınız. Evde çıt çıkmaz.

Ferhan: Dün bir doğumgününe gittik. Saç baş yerlere yatırdık birbirimizi. Derya yanağıma cici bici yaptı.

Aynı okuldasınız değil mi?

Ferhan: Evet, Yüzyıl Işıl. Ben altıncı sınıftayım, Derya beşe gidiyor. Okulda çok görüşmüyoruz Allahtan.

Derya: Allahtan, farklı binalardayız.

Ferhan: Yemekhanede merhaba-merhaba o kadar.

Kulis kavgaları filan?

Ferhan: Tiyatroda da iki kızkardeşi oynadığımızdan durum değişmiyor. Mesela Derya oyunda bir yanlış yaparsa, niye öyle yaptın diye kuliste başlıyoruz kavgaya.

Siz kuliste vır vır yaparken, sahnede oyun sürüyor mu?

Ferhan: Evet. Sonra fırçayı yiyoruz. Babam "Ben sahnedeyken, içerden miyavlamalar geliyor" diyor.

Yönetmen Ferhan Şensoy ve baba Ferhan Şensoy. Hangisi daha zor?

Ferhan: Yönetmen Ferhan Şensoy daha sinirli. İlk başlarda hüngür hüngür ağlıyorduk bize kızınca, artık alıştık. Herkese kızıyor. Bir biz ağlıyorduk.

Derya: Bizde acayiplik var demek ki.

Babanız oyunculuğunuza kaç puan verdi 10 üstünden?

Derya: Sormadık ki.

Ferhan: Sekiz vermiştir.

Derya: Son haftalarda belki beni 5'e düşürmüştür. Sesim çıkmıyormuş, ağzımda geveliyormuşum.

Sporla da uğraşıyor musunuz?

Ferhan: Ben voleybol oynuyorum.

Derya: Ben basketbol.

Yorucu bir tempo.

Derya: Bitmedi. Flüt, piyano, solfej.

Ferhan: Ben gitar çalıyorum.

Derya: Fransızca dersi de alıyoruz. Okulda korodayız ayrıca. Bando da var.

Ferhan: Bando da var. Okuldaki tüm aktivitelere katılıyoruz. .

İki sahne arasında bebekle oynuyorlar

Kızlarınızı bir tiyatro yönetmeni olarak nasıl buluyorsunuz?

Çok yetenekliler; çünkü tiyatronun içinde doğdular. Her oyunu elli defa izlediler. İzlerken her şeyi öğrenirsin. O gün oyuncu niye kötü, niye iyi? Yani ne yapınca oluyor, ne yapınca ne olmuyor. Her oyunu elli defa izlemek konservatuvar eğitimi ile eşittir. Ama şunu bilmiyorlar. Shakespeare kimdir? Molivi kimdir? Belki çok lazım da değildir yarının tiyatrosu için. Espri satmayı biliyorlar, gülününce durulacağını biliyorlar, alkış olunca ne yapılacağını biliyorlar. Bunu konservatuvar mezununa oynatarak yıllarca öğretemezsin.

Tiyatrocu olma konusunda alternatifsiz mi görüyorlar kendilerini yoksa başka mesleklere de gönülleri gidip geliyor mu?

Gidip geliyor. Tiyatroyu camdan bakarak seviyorlardı, içine girince zorluklarını gördüler. Her hafta, başka hiçbir şey yapılamıyor, sinemaya gidilemiyor, ödev yapılamıyor, baskete yetişilemiyor, doğum günü partisi yok, arkadaşına gidemiyor. Çünkü bir disiplini var tiyatronun. Hafta içi okul, hafta sonu tiyatro, sıkıştılar ve bezdiler şu an. Abileri Mert, Ferhan Şensoy'un ve Derya Baykal'ı geçmek zorunda olduğu bilincine erdiğinde vazgeçti. Sinemaya yöneldi. Belki bunlar da müziğe, resme yönelirler. Ama yazar olacakları kesin. Çok acayip öyküler yazıyorlar. Feruş tiyatro oyunları düşünüyor, kurgu yapıyor, sinopsis yapıyor, "Yardım et" diyor. Hayır, yardım etme yoktur yazarlıkta. Çok okuyorlar bir de.

Çocukluklarına vakit kalmıyordur....

Tabii bebeği var, onu uyutuyor mesela, ben şimdi adda yapacağım hemen geleceğim diyor. İki sahne arasında falan oynuyorlar. Sonuçta çocuklar ama tiyatro gibi çok ciddi profesyonel bir hayatın içindeler. Oyunculardan biri, bir yanlış yaptığı zaman hemen fırçayı yiyor. Senin kızın falan diye bir durum yok. Derya "Çocuğa ağır konuştun" diyor. O çocuk değil ki. Çocuksa gecenin o saatinde orada ne işi var? Yani kızım olarak fırçalamıyorum ki oyunculardan biri olarak onlar da fırçayı yiyorlar. Üzülüyorum ama o fırçayı yiyecekler. Babalarının tiyatrosu değil de başka birilerinin tiyatrosunda oynasalardı çok daha ağır fırça yerlerdi.