Ama hükümetin anlayışsızlığı ve bu konuyu çözmek isteyen sorumluluk duygusu sahibi aydınların üzerine gidilmesi, işi bu noktaya kadar sürükledi.

Türkiye'nin her yaşamsal konusu gibi hükümet, ölüm oruçları sorununu da yüzüne gözüne bulaştırdı.

Arkadaşlarımız bakanı bir çözüme ikna etmek için dil döküyorlardı.

O gün bakana söylediklerim cümle cümle aklımda;

"Sayın bakan, biz 1996'da da ölüm oruçlarını bitirmek amacıyla bu cezaevindeydik. Şunu söyleyebilirim ki, bu kez iş çok daha ciddi. Tutuklular ölümü göze almışlar. Lütfen bir çare bulun. Sayın Başbakan'a da durumu iletin. Bir süre sonra cezaevlerinden her gün dört beş tabut çıkmaya başlarsa çok yazık olur ve siz de bu baskıya dayanamazsınız!"

Eğer bu uyarılara kulak verilseydi, Türkiye bugün karşılaştığı trajik sorunu yaşamazdı.

Ama bize inanmadılar.

Kafalarında bir önyargı vardı: Tutuklular koğuş sisteminde yaşadığı için örgüt baskısı altında ölüm orucu tutuyorlar. Eğer bunları hücrelerde izole edersek, hepsi bu işi bırakır!

Hükümet bu önyargı yüzünden, barışçı uzlaşma çabalarını bir kenara itti ve kanlı bir operasyon yaptı.

Ama bugün görüldüğü gibi operasyon, durumu daha da ağırlaştırmaktan başka bir işe yaramadı.

Tutuklular hücrelerde de ölüm orucunu sürdürdüler.

Hatta dışardaki yakınları da özgür iradeleriyle ölüm yolunu seçtiler.

Açlıktan ölüm, dünyadaki en yavaş, en acıklı ölüm biçimidir.

Bir takım genç insanları, hangi ağır koşullar böyle bir ölümü göze almaya zorluyor?

Bu soruyu kendisine soramayan bir toplum, bütün insanlık değerlerini yitirmiş demektir!